Με αγαπημένη χριστουγεννιάτικη ταινία να είναι το «Nightmare Before Christmas» του λατρεμένου Τιμ Μπάρτον, καταλαβαίνει κανείς ότι τούτο εδώ το κείμενο δεν το λες και ύμνο στο Christmas feeling
Τα Χριστούγεννα κι εγώ δεν είμαστε φίλοι. Χρόνια τώρα. Απλά με ανέχονται και τα ανέχομαι. Μέρες που κυλάνε πιο ξέγνοιαστα, ίσως επειδή τσιμπάμε και καμιά αδειούλα, αλλά μέχρι εκεί. Όλη αυτή η prêt-à-porter γιορτινή διάθεση που επιβάλλεται να έχεις αυτές τις άγιες (ναι καλά) ημέρες εμένα μου ανακατεύει το στομάχι.
Δεν το καταλαβαίνω, ειλικρινά. Γεννήθηκε ένα πιτσιρίκι πριν από 2016 χρόνια στη Βηθλεέμ, 2.000 και βάλε χιλιόμετρα μακριά από εδώ και πρέπει εγώ τώρα να πλημμυρίσω αισιοδοξία, να βάλω ένα ηλίθιο χαμόγελο και να αγαπάω όλον τον κόσμο για καμιά τριανταριά ημέρες, μην πω και παραπάνω. Πάτε καλά;
Ναι, αλλά ήταν ο Χριστούλης, θα μου πείτε. Σύμφωνοι. Ε λοιπόν, βάζω στοίχημα ότι έτσι και ξανακατέβαινε στη γη και πήγαινε να οδηγήσει στην Κηφισίας παραμονές Χριστουγέννων ίσα που θα γυρνούσε τον χρόνο πίσω και θα ανέβαλε τη γέννηση του για δυο-τρεις χιλιετηρίδες ακόμα. Για να μην το χοντρύνω και μιλήσω για παραμονή Πρωτοχρονιάς μετά την αλλαγή του χρόνου που γίνεται της κολάσεως (Θεέ μου, σχώρα με) ακόμα και στη διασταύρωση Μενεξέ και Ιβίσκου στην Κατεβασιά Μενιδίου (googlemaps, σώσε μας!).
Αμ ο άλλος; Αυτός ο συμπαθής (;) παππούλης με τα κόκκινα; Ποιος είναι ακριβώς άγιος, για να καταλάβουμε δηλαδή. Από τη δική μας τσέπη βγαίνουν τα λεφτά για τα δώρα, εκείνος όμως παίρνει τα «ευχαριστώ» και τις αγάπες από τα πιτσιρίκια. Εμείς, άντε να την βγάλουμε με ένα «ευχαριστώ μπαμπά» και πολύ μας είναι. Άσε το ντύσιμο. Η πιο κιτσάτη αμερικανιά ever. Και το χειρότερο; Οτι αυτό το fashion statement της συμφοράς το συναντάς παντού αυτή την περίοδο. Πάρα πολλοί που ψάχνουν ένα μεροκάματο για να περάσουν ανθρώπινα τις ημέρες αυτές βλέπουν στην κόκκινη στολή μια ευκαιρία για να βγάλουν ένα εισόδημα, με αποτέλεσμα κεντρικοί δρόμοι και εμπορικά πολυκαταστήματα να μοιάζουν ώρες ώρες με κερκίδα του Καραϊσκάκη σε ώρα ντέρμπι…
Για τις γιορτινές αυτές ημέρες, αγόρασα τελευταία κι ένα φορητό ράδιο cd και το κουβαλάω πάντα μαζί μου. Στο επόμενο Last Christmas / Jingle Bells Rock / Santa Clausis coming to Town, και λοιπών γλυκανάλατων εορταστικών μελωδιών (όλων των διασκευών τους συμπεριλαμβανομένων), που θα φτάσει στα αυτιά μου, η απάντηση μου θα είναι ένα mix Sepultura – Slayer – Megadeth και το volume στο τέρμα! Πόσο «Χριστούγεννα» από Βανδή να αντέξω πια;
Θέλετε κι άλλα; Τι να πω για τη χαρά της ΔΕΗ; Τα φωτεινά λαμπιόνια καταλαμβάνουν μπαλκόνια και βεράντες ενώ για μια χρονιά ακόμα οι δήμοι κάνουν πάρτι με τους φωτοστολισμούς τους: από πουρνάρι μέχρι λεύκα είναι φωταγωγημένα. Θα πρότεινα σε όλους αυτούς τους «εορταστικούς» λογαριασμούς ρεύματος να μπουν και τα χρέη όλων όσων δεν έχουν ρεύμα λόγω ανεξόφλητων λογαρισμών ΔΕΗ αλλά θα με πουν λαϊκιστή…
Τα οικογενειακά τραπέζια από την άλλη είναι η μόνη χαρά στην απίστευτη βαρεμάρα των αργιών. Εκεί πραγματικά είναι να γέρνεις αναπαυτικά στην πολυθρόνα σου, χωνεύοντας σαν τον βόα το (ολόκληρο) αρνάκι που μόλις καταβρόχθισες και να παρακολουθείς τις κοκορομαχίες των, μέχρι πρότινος αγαπημένων, συνδαιτυμόνων σου. Ιδίως μετά την απαραίτητη κατανάλωση κρασιού και λοιπών οινοπνευματωδών, το όλο γεγονός πραγματικά παίρνει μια άγρια ομορφιά όταν, ας πούμε, βλέπεις τον αναψοκοκκινισμένο θείο, με τα πιεσόμετρα σπασμένα, να έχει σηκώσει τη φωνή του (και όχι μόνο) και να απειλεί τον οποιοδήποτε έχει απέναντι του για λόγους που μπορεί να είναι πολιτικοί, αθλητικοί, κοινωνικοί ή, το πιο συνηθισμένο, αδιευκρίνιστοι. Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που με πιάνει το πνεύμα των Χριστουγέννων.
Ουσιαστικά, τα Χριστούγεννα είναι σαν μια οποιαδήποτε άλλη ημέρα του χρόνου. Με υγεία, γαλήνη κι ένα ποτήρι ωραίο κόκκινο κρασί στο χέρι, κάθε μέρα είναι Χριστούγεννα!
