“Χαίρε, ύψος δυσανάβατον ανθρωπίνοις λογισμοίς
χαίρε, βάθος δυσθεώρητον και Αγγέλων οφθαλμοίς”.
(Χαίρε, ύψος δύσκολο στο να φτάσουν οι ανθρώπινοι λογισμοί
χαίρε, βάθος που αδυνατούν να δουν ακόμη και των Αγγέλων τα μάτια.)
Κείμενο: Δημήτρης Βεργίνης
Δεν είναι θέμα πίστης. Όχι δικής μου τουλάχιστον. Δεν έχει να κάνει με γονυκλισίες και φωταγωγημένες προσευχές. Δεν είναι η εκπλήρωση έρπειν κάποιου τάματος σε άγιο που καρτερεί. Δε μιλάμε για ιερείς ενδεδυμένους τα χρυσά προς ικανοποίηση κάποια θείας ματαιοδοξίας. Δεν είναι τα φιλιά στις εικόνες και τα κομματάκια του άγιου ξύλου κάτω απʼ το προσκεφάλι. Δεν είναι οι περιφερόμενοι (κερματοδέκτες) δίσκοι με χίλιες αφορμές που στο βάθος υπόσχονται το αιώνιο. Δεν είναι οι εκδρομές στα μοναστήρια και το πηχτό σκοτάδι των κατηχητικών. Είναι απλά θέμα ποίησης.
Η πίστη είναι θέμα τόσο προσωπικό που δε χωράει σε καμιά συζήτηση. Δεν έχεις να πείσεις, δεν έχεις να προσηλυτίσεις, δεν έχεις να νικήσεις κανέναν. Άσε τους όλους να λένε, να κράζουν, να ουρλιάζουν, να χλευάζουν. Πιστεύεις μόνο για σένα, σε χίλιους δυο μικρούς ή σε έναν μεγάλο θεό, πιστεύεις με τον τρόπο σου, για τους λόγους, τις σκέψεις, τα αισθήματά σου. Η πίστη σου είναι τα μέσα γράμματα του δαχτυλιδιού που κουβαλάς πάνω σου, είναι οι εσώκλειστες λέξεις σε ένα συρτάρι που δε θα στείλεις ποτέ στον εκδότη. Η πίστη κινεί βουνά γιατί είναι το αντιγύρισμα του θαύματος ως προσωπική ικανότητα και δύναμη.
Οι ημέρες της σαρακοστής προετοιμάζουν τον χριστιανό, το σώμα και το πνεύμα του, για τη θλίψη της Μεγάλης Εβδομάδας και τη μετέπειτα χαρά της Ανάστασης. Σε αυτό το διάστημα, κάθε Παρασκευή, ακούγονται οι ύμνοι των Χαιρετισμών προς την Παναγία. Είναι οι ευχαριστίες των Βυζαντινών προς τη θηλυκή θεία παρουσία του Χριστιανισμού για τη σωτηρία της Πόλης από την πολιορκία των Περσών και των Αβάρων. Είναι το προοίμιο του Ακάθιστου Ύμνου και οι 24 οίκοι (τροπάρια) που το ακολουθούν. Είναι ίσως το ομορφότερο κείμενο μιας θρησκείας που προσείλκυσε μέσα στους αιώνες μερικές από τις λυρικότερες πένες της ανθρωπότητας. Οι Χαιρετισμοί και η αποδοχή του κάλλους τους δεν είναι θέμα πίστης. Είναι απλά θέμα ποίησης!
