Κείμενο/φωτογραφίες: Δημήτρης Βεργίνης
Είναι όμορφο να βλέπεις στη θέση τους πάλι τους ποιητές, στο πάρκο τους, στην παραλία της πόλης. Είναι σαν να ξαναβρίσκεις ένα ποίημα που είχε χαθεί στο χρόνο, ένα βιβλίο που μετά την πρώτη ανατύπωση, εξαντλήθηκε, χάθηκε και κυκλοφορούσε μόνο ως μύθος, ως φήμη. Που το θυμόταν κάποιοι πιο παλιοί κι είχαν την περιέργεια, τη φιλομάθεια, την ανάγκη εν τέλει, να το διαβάσουν και κάποιοι πιο νέοι.
Είναι όμορφο να στέκονται πάλι εκεί και να κάνουν τις βραδινές τους κουβέντες κοιτώντας προς τη γέφυρα, προς την είσοδο του νησιού. Να λένε για τους μήνες που έλειψαν, για το δικό τους δύσκολο της απουσίας τους, για το άγχος του αν θα επέστρεφαν, για το φόβο τους μην και τραυματιστούν. Είναι και μεγάλοι σε ηλικία και λίγοι οι τεχνίτες που θα μπορούσαν να αποκαταστήσουν όποια ζημιά συνέβαινε.
Όλα καλά όμως, όλα πήγαν κατ’ ευχήν. Κι έτσι, εκεί στη θέση τους, θα δουν και το μέλλον της πόλης, θα εξάψουν την περιέργεια σε τουρίστες και νεότερες γενιές που καν δε θα έχουν ακούσει για αυτούς, θα φυλάξουν της τέχνης τους τις Θερμοπύλες όπως αυτοί ξέρουν και κάνουν μέσα στα χρόνια. Όπως και να το κάνουμε, είναι μια δροσερή παρηγοριά στη σύγχρονη πολιτιστική ξηρασία του νησιού μας.
