Κείμενο/φωτογραφία: Δημήτρης Βεργίνης
Η γιαγιά μου φύτευε τα λουλούδια της σε παλιούς σκουριασμένους ντενεκέδες τυριού που τους είχε ασβεστώσει. Κι αυτά ήταν πάντα σε χρώματα άνοιξης, φουντωμένα, ζωντανά. Χρησιμοποιούσε χώμα από τις κουφάλες των ελιών και πότιζε το καλοκαίρι κάθε δεύτερο-τρίτο απόγευμα, τον υπόλοιπο χρόνο άφηνε τη βροχή και τη δροσιά στη θέση της. Είμαστε κι από χωριό όπου το νερό ήταν -και ως ένα σημείο παραμένει- είδος προς εξαφάνιση, δεν υπήρχε η πολυτέλεια της, αλλού, αυτονόητης αφθονίας του.
Περπατώντας την Κυριακή σε ένα άλλο, μικρό, ορεινό χωριό του νησιού, στάθηκε το μάτι μου σε αυτή τη ζείδωρη ομορφιά της φωτογραφίας. Ένα παλιό ασπρισμένο γαλβανιζέ βρυσάκι, φιλοξενεί, στο νέο του ρόλο, ένα καταπράσινο, ολοζώντανο παχύφυτο. Κι ήταν, η χρόνια φευγάτη, γιαγιά μου που μου ξανάρθε στο μυαλό. Ήταν οι τόσες εκείνες γυναίκες με τις καθαρές, ασπρισμένες αυλές, τις γεμάτες λουλούδια, χρώματα και μυρωδιές. Έχει ψυχή ακόμη ετούτο το νησί. Κι έχει για φυλαχτό τις ψυχές εκείνων που για χρόνια το φρόντισαν.
