Υπάρχουν ακόμη μέρη σε αυτή τη χώρα που μπορείς να τα αποκαλέσεις χωρίς υπερβολή επίγειους παράδεισους…
Άκουγα από χρόνια γι΄ αυτόν τον Κάλαμο -όχι της Αττικής, αλλά της Λευκάδας- και την απαράμιλλη ομορφιά του, από φίλους που είχαν πάει εκεί στο παρελθόν, αλλά σκεφτόμουν “εντάξει, πόσο πια…” Μέχρι που τον αντίκρυσα η ίδια, ταξιδεύοντας προς τα εκεί με πλοιάριο από το Νυδρί της Λευκάδας.
Το βλέμμα μου …πρασίνισε ενώ η ψυχή μου αγαλλίασε βλέποντας τέτοια παρθένα ομορφιά. Καμία υπερβολή δεν υπήρχε τελικά στις διηγήσεις για τον Κάλαμο.
Τα δέντρα φτάνουν εκεί που σκάει το κύμα, ενώ τα κρυστάλλινα γαλαζοπράσινα νερά κόβουν την ανάσα. Ιόνιο στα καλύτερα του, σε ένα νησάκι χωρίς αυτοκίνητα, με λίγους γραφικούς οικισμούς, ταβερνάκια μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού και ήσυχα δωμάτια για διακοπές μακριά από την πολυκοσμία.
Ο Κάλαμος είναι ένα ορεινό νησάκι του Ιονίου με πευκόφυτες πλαγιές, γαλαζοπράσινες ακρογιαλιές και ιστορικά μνημεία διάσπαρτα στην επικράτειά του. Πρόκειται για το μεγαλύτερο από μια συστάδα μικρών νησιών στην περιοχή της Λευκάδας, το οποίο βρίσκεται απέναντι από τον Μύτικα της Αιτωλοακαρνανίας, ενώ διοικητικά ανήκει στο νομό Λευκάδας.
Έτσι ξεκινήσαμε για την πιο κοντινή παραλία, την Αγραπιδιά. Και στο δρόμο είδαμε με κατάπληξη τα ηλεκτρικά αυτοκινητάκια που χρησιμοποιούν οι μόνιμοι κάτοικοι για τις μετακινήσεις τους.
Η παραλία που το όνομα της σημαίνει άγρια αχλαδιά είναι όνειρο πραγματικό και απέχει μόλις δέκα λεπτά με τα πόδια από το λιμάνι. Ο μύλος, τα κάτασπρα βότσαλα και τα γαλαζοπράσινα νερά σε κάνουν να μην θες να φύγεις και να χάνεις την αίσθηση του χρόνου.
Η μέρα τέλειωσε με μπύρα σε ένα από τα ταβερνάκια το λιμάνι. Το καραβάκι που μας έφερε είχε αρχίσει ήδη να σφυρίζει καθώς είχε έρθει η ώρα της επιστροφής.
Δεν μου έφτασε ο χρόνος στον Κάλαμο. Χάρηκα όμως που έζησα κι εγώ, έστω για 5 ώρες σε αυτό το υπέροχο κομμάτι γης στην αγκαλιά του Ιονίου.
Κείμενο: Ντορίτα Λουκίσσα
