Κείμενο/φωτογραφία: Δημήτρης Βεργίνης
Ένα ακόμη καλοκαίρι που πληγώνει το σώμα και την ψυχή αυτής της χώρας. Φωτιές που εξαφανίζουν το πράσινο, την πανίδα, το οξυγόνο. Που σπάνε μεγάλα κομμάτια της αλυσίδας της φύσης, που αφήνουν μετέωρη την ελπίδα μας για το αύριο. Όπου και να στρέψουμε το κεφάλι στις εικόνες που μας έρχονται βλέπουμε μαύρο, γκρίζο και πόνο. Πολύ πόνο.
Μπαίνοντας στο φέρρυ για Μεγανήσι η ψυχολογία ήταν βαριά. Κοιτάζοντας τα απόνερα του καραβιού σκεφτόμουν ότι έτσι μόνο μπορούμε να πάμε παρακάτω: αφήνοντας τις ασχήμιες σαν απόνερα πίσω μας. Αφήνοντας συμπεριφορές και παθογένειες που μας έφτασαν ως εδώ, στην άκρη. Κοιτάζοντας τριγύρω μου, ως εκεί που έφτανε το μάτι, επιβεβαιωνόμουν για αυτό. Παντού πράσινο, παντού μπλε καθαρό, διάφανο, ζωογόνο. Όσο αυτά τα προστατεύουμε, όσο αυτά είναι η προτεραιότητά μας, όσο στεκόμαστε απέναντι σε καθετί που σκοπεύει να τα αλλάξει, να τα αλλοιώσει, η ελπίδα δεν έχει χαθεί.
Αυτή η εικόνα της γαλήνης απ’ το κατάστρωμα ενός καραβιού της γραμμής Νυδρί-Μεγανήσι, ήταν εκείνη τη στιγμή, η πρώτη αντίσταση στη στάχτη. Μένουν όλο και λιγότερες τέτοιες εικόνες -όχι μόνο εδώ, σε όλον τον πλανήτη. Ας τις διατηρήσουμε με νύχια και με δόντια.
