Κείμενο/φωτογραφία: Δημήτρης Βεργίνης
Κατηφορίζοντας από τους Τσουκαλάδες προς τα Καμίνια, μια από τις παραλίες του χωριού, η διαδρομή είναι από μόνη της μια ψυχική θεραπεία. Γαλήνη, ήχοι πουλιών και τζιτζικιών, σαύρες να τρέχουν να κρυφτούν και μυρωδιά αλιφασκιάς (άγριου φασκόμηλου) να φλερτάρει έντονα, άγρια με τους οσφρητικούς νευρώνες τρελαίνοντας γλυκά τον εγκέφαλο.
Φτάνοντας στη θάλασσα, με τα απομεινάρια από τα παλιά ασβεστοκάμινα να βρίσκονται τριγύρω μεν αλλά καλά κρυμμένα κάτω από την πλούσια βλάστηση δε, η ματιά χάνεται σε κάθε απόχρωση του μπλε και του πράσινου. Αφήνεται να σεργιανίσει σε μια παλέτα απ’ αυτές του Ελύτη για τον πολυέξοδο στα μπλε χρώματα Θεό, προκειμένου να μη μας φανερώνεται αυτοπρόσωπος.
Η βουτιά στα κρυστάλλινα νερά επιβάλλεται. Η ψυχική θεραπεία εξάλλου, έχει ανάγκη και τη σωματική κάθαρση.
