Κείμενο/φωτογραφία: Δημήτρης Βεργίνης
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός, κάθε Γενάρη, το χωριό μου κυκλωνόταν από φωτιές. Ήταν η εποχή που τελείωναν και οι τελευταίοι το μάζεμα της ελιάς και ξεκινούσαν το καθάρισμα των χωραφιών. Ανάμεσα στα άλλα -και πριν ρίξουν το λίπασμα στα δέντρα- υπήρχε το κάψιμο απ’ τα “λιόκλαρα” και τις “φούντες”. Βόλευαν κι οι πρώτες καλές μέρες του χρόνου, εκεί τριγύρω στις Αλκυονίδες, να βγαίνουν οι αγρότες στα χωράφια και να στήνουν αυτό το σχεδόν λατρευτικό κάψιμο, που έχει τις ρίζες του τόσο πίσω όσο σχεδόν ο άνθρωπος κάνει γεωργία.
Κι επειδή στη φύση και στις δουλειές στη φύση όλα χρησιμοποιούνται κι όλα με κάποιο τρόπο ωφελούν, η στάχτη που μένει απ’ το κάψιμο γίνεται εξαιρετικό λίπασμα για τα φυτά και πρώτης ποιότητας εδαφοβελτιωτικό, καθώς είναι πλούσια σε θρεπτικά στοιχεία όπως το ασβέστιο, το κάλιο, ο φώσφορος, το μαγνήσιο, το θείο, το νάτριο και το πυρίτιο. Επίσης, περιέχει και ιχνοστοιχεία χαλκού, βορίου, κοβαλτίου, μολυβδαινίου και μαγγανίου.
