Η μεγάλη ποσότητα περιττωμάτων από τις φάλαινες τροφοδοτεί το πλαγκτόν, το οποίο επιπλέει στην επιφάνεια του ωκεανού και δεσμεύει το διοξείδιο του άνθρακα
Οι φάλαινες μπορούν να μεταφέρουν πολύ οργανικό υλικό σε όλο τον πλανήτη μας με τη βοήθεια των ογκωδών σωμάτων τους και της τεράστιας ποσότητας περιττωμάτων. Αυτό θα μπορούσε να κάνει τις φάλαινες πολύτιμο φορέα άνθρακα, προτείνουν οι ερευνητές.
Η θαλάσσια βιολόγος Heide Pearson του Πανεπιστημίου της Νότιας Αλάσκας αναλύει την επιστημονική βιβλιογραφία σε μια νέα εργασία που δημοσιεύτηκε στο Trends in Ecology and Evolution για να αξιολογήσει πόσο μεγάλο αντίκτυπο μπορεί να έχουν αυτά τα γιγάντια θηλαστικά στην κλιματική αλλαγή.
«Οι μπλε φάλαινες και οι φάλαινες ρέγγας είναι τα δύο μεγαλύτερα ζώα που έχουν υπάρξει ποτέ στη Γη. Το μέγεθος και η μακροζωία τους τους επιτρέπουν να ασκούν ισχυρά αποτελέσματα στον κύκλο του άνθρακα. Αυτό συμβαίνει με την αποθήκευση άνθρακα πιο αποτελεσματικά από τα μικρά ζώα, με την κατάποση ακραίων ποσοτήτων θηράματος και με την παραγωγή μεγάλων όγκων αποβλήτων», εξήγησαν η Pearson και η ομάδα στην εργασία, σύμφωνα με το Science Alert.
Οι μεγάλες φάλαινες, που περιλαμβάνουν τον φαλαινοκαρχαρία και τη σπερματοφάλαινα (cachalot), παίζουν σημαντικό ρόλο στη βιολογική αντλία άνθρακα του ωκεανού, συμβάλλοντας στον κύκλο του άνθρακα μεταξύ του ωκεανού και της ατμόσφαιρας.
Μερικά από αυτά τα θαλάσσια θηλαστικά μπορούν να ζήσουν έως και 200 χρόνια. Δεδομένου ότι οι τεχνητές προσπάθειες χρήσης του βαθέως ωκεανού για τη σύλληψη άνθρακα «χάνουν» περίπου το 75% του αποθέματος στο μισό του χρόνου, αυτή είναι η καλύτερη στιγμή για να κλειδωθούν ποσότητες άνθρακα.
Οι μεγάλες φάλαινες καταναλώνουν περίπου το 4% του βάρους τους κάθε μέρα. Τρέφονται με κριλ και πλαγκτόν, γεγονός που κάνει τις μπλε φάλαινες να ζυγίζουν περίπου 2000 κιλά.
Η μεγάλη ποσότητα περιττωμάτων στη συνέχεια τροφοδοτεί το πλαγκτόν, το οποίο επιπλέει στην επιφάνεια του ωκεανού και δεσμεύει το διοξείδιο του άνθρακα, με διαφορετικά απρόσιτα θρεπτικά συστατικά όπως ο σίδηρος ή το άζωτο. Το κριλ τρέφεται με αυτό το πλαγκτόν, μεταφέροντας θρεπτικά συστατικά και άνθρακα στα πολλά ζώα που με τη σειρά τους τρέφονται με αυτό, συμπεριλαμβανομένων πιγκουίνων, πτηνών, φώκιες, άλλων ψαριών και, φυσικά, φαλαινών.
Τα σμήνη Κριλ παίζουν επίσης ρόλο στη βιολογική αντλία άνθρακα, καθώς οι αποθήκες των περιττωμάτων τους στέλνουν άνθρακα στα βάθη των ωκεανών.
Πριν από τη βιομηχανική φαλαινοθηρία μειώσει δραστικά τη βιομάζα των μεγάλων φαλαινών κατά περίπου 80%, οι φάλαινες παρείχαν μεγάλο μέρος αυτής της φυσικής γονιμοποίησης του ωκεανού. Ορισμένες εκτιμήσεις υποδηλώνουν ότι, πριν αποδεκατιστούν οι πληθυσμοί τους, οι σπερματοφάλαινες του Νότιου Ωκεανού βοήθησαν στην απομάκρυνση σχεδόν δύο εκατομμυρίων τόνων CO2 ετησίως. Τώρα, ωστόσο, ο αριθμός αυτός πλησιάζει τους 200.000 τόνους.
Τα γιγάντια θηλαστικά ανακυκλώνουν επίσης τον άνθρακα με άλλους, πιο δραματικούς τρόπους, βυθιζόμενοι στον πυθμένα του ωκεανού μετά το θάνατό τους. Εδώ, η βιομάζα τους γίνεται τροφή για μια ολόκληρη σειρά από άλλα ζώα, απομονώνοντας άνθρακα στα βαθιά νερά.
Υπάρχει επίσης ένας μεγάλος ιμάντας μεταφοράς φαλαινών. Τα περισσότερα από αυτά τα είδη φαλαινών μεταναστεύουν από περιοχές τροφής πλούσιες σε θρεπτικά συστατικά σε περιοχές αναπαραγωγής φτωχές σε θρεπτικά συστατικά, διανέμοντας θρεπτικά συστατικά καθώς κινούνται.
«Δεδομένου ότι οι φάλαινες έχουν μερικές από τις μεγαλύτερες μεταναστεύσεις στον πλανήτη, μπορούν να επηρεάσουν τη δυναμική των θρεπτικών συστατικών και τον κύκλο του άνθρακα στην κλίμακα των λεκανών των ωκεανών», γράφουν ο Pearson και η ομάδα.
Πριν από τη βιομηχανική φαλαινοθηρία, οι μπλε φάλαινες μετέφεραν περίπου 140 κιλοτόνους άνθρακα ετησίως στο νότιο ημισφαίριο, διεγείροντας τη βιολογική δραστηριότητα στις κατά τα άλλα φτωχές σε θρεπτικά συστατικά περιοχές ωοτοκίας τους. Επί του παρόντος, αυτή η ποσότητα είναι πιο κοντά στα 0,51 κιλοτόνoυς.
Η έκθεση σημειώνει ότι υπάρχουν ακόμα πολλά άγνωστα, συμπεριλαμβανομένων των αβεβαιοτήτων σχετικά με το πόσο CO2 οι φάλαινες απομακρύνουν στην ατμόσφαιρα.
Επιπλέον, οι περισσότερες εκτιμήσεις για τον αντίκτυπό τους μέχρι σήμερα δεν έχουν συμπεριλάβει όλα τα μεγάλα είδη φαλαινών. Ως εκ τούτου, ο Pearson και οι συνεργάτες του προτρέπουν περαιτέρω έρευνα για να καλύψουν αυτά τα κενά και να κατανοήσουν καλύτερα πώς να συμπεριλάβουμε τις φάλαινες στις προσπάθειές μας για τον μετριασμό.
