Του Παύλου Ζαφειρόπουλου
Η Λευκάδα είναι γεμάτη αντιφάσεις. Είναι νησί, αλλά φτάνεις με αυτοκίνητο. Διαθέτει άκρως τουριστικές καταστάσεις, αλλά και τοπία που μοιάζουν λες και είσαι ο πρώτος που τα ανακαλύπτεις. Γι’ αυτά έχουμε έρθει.
Στην ανατολική πλευρά, εκεί που στρίβει αριστερά ο δρόμος για το Νυδρί, με τα άπειρα μπαρ και φαστφουντάδικα, εμείς στρίβουμε δεξιά και ανεβαίνουμε μια απότομη πλαγιά. Μετά από μόλις ένα τέταρτο (αλλά αρκετές στροφές, που μπερδεύουν ακόμα και την Google) φτάνουμε στο Νεοχώρι, όπου ένα σπιτάκι φίλου μάς περιμένει. Στον οικισμό, χωμένο μέσα στην πυκνή βλάστηση, τα μισά κτίσματα είναι ερείπια, δεν υπάρχει ούτε μπαρ ούτε περίπτερο. Έχει όμως κουκουβάγιες, τσαχπίνικες αλεπούδες, που σου κλέβουν τα σανδάλια το βράδυ, και τόσα αστέρια που δεν χορταίνει το μάτι σου μέχρι να ξημερώσει.
Την επόμενη μέρα παίρνουμε τον δρόμο προς την άγρια, δυτική πλευρά του νησιού, περνώντας πρώτα από τον μεγάλο κόλπο της Βασιλικής.
Κάπου εδώ κοντά είναι το Πόρτο Κατσίκι, αλλά πλέον η φήμη του έχει ξεπεράσει την ομορφιά του. Το προσπερνάμε και, αφού πάλι τα χάνει η Google μια δυο φορές (γεγονός που, αλήθεια, με χαροποιεί), βρίσκουμε τον δρόμο που κατεβαίνει για τον Γιαλό. Η παραλία είναι τεράστια, όπως και τα κύματα που φτάνουν ανενόχλητα από το ανοιχτό πέλαγος και ανταγωνίζονται με τα τζιτζίκια για το ποιο θα κάνει τον πιο εκκωφαντικό θόρυβο.
Λίγο πριν ο ήλιος συναντήσει στον ορίζοντα τα πιο βαθιά νερά της Μεσογείου, παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής, αλλά όχι από τον παραλιακό δρόμο που ήρθαμε. Περνάμε πάνω από το βουνό, φτάνοντας κατά το σούρουπο στο οροπέδιο της Εγκλουβής. Τώρα είμαστε πραγματικά μόνοι μας, μέχρι που φτάνουμε στη γοητευτική πλατεία του ορεινού χωριού, όπου μας περιμένουν μπίρες παγωμένες και φακές φημισμένες. Εδώ η θάλασσα μοιάζει να είναι πολύ μακριά, αν και η αλμύρα της είναι ακόμα πάνω μας.
