Λέξεις/φωτογραφία: Δημήτρης Βεργίνης
Φεύγοντας απ’ τον Κάβαλο προς Τσουκαλάδες γύρισα και είδα. Κι ήταν σαν παραμύθι για λίγο. Και προσπάθησα όλο αυτό το όμορφο να το κλείσω σε μια φωτογραφία. Δεν κλείνεται, ξέρω, αλλά κάτι απ’ την αίσθησή του μένει και ως ένα σημείο μεταφέρεται.
Η πάχνη ακόμη σκεπάζει τη χλόη, η γη αχνίζει σαν χνώτα ενός προαιώνιου πλάσματος, τα σπίτια σκόρπια, ο ήλιος στο βάθος βγαίνει και ήδη κρατάει την παλέτα και τα πινέλα. Ένα οροπέδιο όχι βγαλμένο από πίνακα αλλά πίνακας το ίδιο.
