Κείμενο/φωτογραφία: Δημήτρης Βεργίνης
Είναι λέξεις που τις χρησιμοποιούμε και από μόνες τους φέρνουν την ασφάλεια στην πρόταση. Είναι λέξεις τέτοιες που ηρεμούν τον τόπο, ηρεμούν τα μέσα και τα έξω, τα φυλάνε από αέρηδες και καταιγίδες, μπουρίνια και ξεσπάσματα. Λες “απάγκιο” και μπαίνεις σε ένα συναισθηματικό κουκούλι, η ψυχή σου ηρεμεί ξέροντας ότι ώσπου να τελειώσει η πρόταση, ώσπου να έρθει η τελεία έχεις την ασφάλεια ενός καλά προφυλαγμένου κόλπου, ενός λυτρωτικού λιμανιού.
Τα Σύβοτα στο νότο της Λευκάδας είναι ένα τέτοιο φυσικό λιμάνι. Πόσα και πόσα πλοία, μεγάλα και μικρά, αλιευτικά και αναψυχής, εμπορικά και πολεμικά δεν έχουν βρει καταφύγιο στην ασφάλειά του ανά τους αιώνες! Πόσοι και πόσοι άνθρωποι δεν ευχαρίστησαν το θεό τους, δεν έκλαψαν που σώθηκαν από κύματα, δεν αναστέναξαν από ανακούφιση στο απάγκιο του;
Η φωτογραφία χτεσινή, τέλος του Μάη στα 2024, ήδη με αρκετά ιστιοφόρα και ταχύπλοα δεμένα τριγύρω.
