Κείμενο/φωτογραφία: Δημήτρης Βεργίνης
Πριν ακόμη βγούμε απ’ την πόλη, απ’ τον κάμπο ακόμη, όλα τα χωράφια είναι ομορφοστόλιστα κι ανθισμένα. Ο ζεστός χειμώνας επέσπευσε τις διαδικασίες. Οι μαργαρίτες φτιάχνουν λευκές, ατέλειωτες επιφάνειες. Συνεχίζοντας προς την ορεινή Λευκάδα, τα τοπία συμπυκνώνουν όλη την ομορφιά που κάποιος καλλιτέχνης θα μπορούσε να βάλει σε έναν πίνακα, στις σελίδες ενός βιβλίου, στις νότες ενός μουσικού κομματιού. Η φύση το ξέρει: ζωγραφίζει, γράφει, τραγουδάει όπως ποτέ δε θα καταφέρει να κάνει η ανθρώπινη τέχνη, ακόμη και στην ύψιστη μορφή της.
Όσο για τα αισθήματα που γεννιούνται χαζεύοντας τέτοια τοπία; Δεν ξέρω πόσοι ακόμη μαδάμε μαργαρίτες, είμαι σίγουρος όμως, πως τα αποτελέσματα καταλήγουν πάντα στην αγάπη.
