Λέμε ότι φταίει η φούρια των ημερών που υπάρχει τόσος εκνευρισμός στους δρόμους, η πίεση να διεκπεραιωθούν γρήγορα όλα ή η δυσκολία τα αναγκαία να αποκτηθούν – οι γιορτές ξεγυμνώνουν βίαια τα ελλείμματα χρόνου, οργάνωσης, δυνατοτήτων, πόρων, αλλά και ωριμότητας, πολιτισμού.
Αν αλλάζουμε αιφνιδίως λωρίδα, κολλάμε νευρικά στο προπορευόμενο όχημα, πατάμε γκάζι στο πορτοκαλί, στρίβουμε χωρίς να ανάψουμε φλας, προσπερνάμε από δεξιά, προχωράμε αργά γιατί ψάχνουμε πάρκινγκ, κορνάρουμε πριν ανάψει το πράσινο, κλέβουμε τη σειρά στο φανάρι, παρκάρουμε σε πεζόδρομους και ράμπες, προφανώς στερούμαστε όχι μόνον οδηγητικής, αλλά και κοινωνικής αγωγής. Αν αποφορτίζουμε την ένταση πάνω σε λεβιέδες και γκάζια, είναι γιατί δεν έχουμε μάθει να λειτουργούμε ως αυτοκυρίαρχοι συνειδητοί οδηγοί, αφήνοντας έξω από το Ι.Χ. τον θυμό, τις έγνοιες, τις απογοητεύσεις, τα διλήμματα, τις βαριές σκέψεις, το υπερεγώ μας.
Τα ατυχήματα δεν οφείλονται μόνο σε ατυχείς συμπτώσεις αλλά κυρίως στην ψευδή αντίληψη του χώρου που σχηματίζει ο νους του αγχωμένου, αφηρημένου, κουρασμένου, εκνευρισμένου, αναστατωμένου, εγωκεντρικού οδηγού. Αμερικανική έρευνα έδειξε ότι η παρόξυνση των συναισθημάτων παίζει ρόλο στο 90% των ατυχημάτων.
Δεν είναι μόνον ο οδηγός που έτρεχε με 250 χλμ./ώρα στην εθνική, οι τρεις που οδηγούσαν στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας, ο νεαρός που παραβίασε μέσα σε λίγα λεπτά 12 φορές το κόκκινο… Είναι ότι οι περισσότεροι δρούμε εκτός κανόνων κυκλοφοριακής συμβίωσης. Συχνά, για τον καθένας μας, δεν υπάρχει ο άλλος. Σε ευρωπαϊκή έρευνα, οι μισοί Ελληνες οδηγοί παραδέχθηκαν ότι βρίζουν, κορνάρουν, επιχειρούν επικίνδυνες προσπεράσεις ενώ οι ίδιοι δεν αφήνουν άλλους να προσπεράσουν δημιουργώντας πίσω τους κονβόι, πετάγονται έξω από το αυτοκίνητο για να καβγαδίσουν με άλλον οδηγό. Το 77% στέλνει sms ενώ οδηγεί, το 33% τρέχει υπερβολικά, το 25% παραβιάζει συχνά το κόκκινο.
Δεν έχουμε συστηματικά διδαχθεί την εξίσωση προσοχή ίσον ζωή. Χωρίς μια θεώρηση βαθύτερη από την πρόχειρη σπασμωδική αντίληψη των πραγμάτων, θέτουμε διαρκώς εαυτούς και τους άλλους σε κίνδυνο. Η εσωτερική παρόρμηση που μας κάνει να πιστεύουμε στη δική μας έναντι των υπολοίπων ορθότητα, δεν ιχνηλατεί τις μικρές και μεγάλες παγίδες στις επίγειές μας διαδρομές. Η παιδεία το κάνει. Μόνον αυτή μας βγάζει από το υποτιμημένο βάραθρο, όπου μας έχουν ρίξει χούγια, στρεβλώσεις, στερεότυπα.
