Ερανιστής των ποιημάτων: Δημήτρης Βεργίνης
Η Αγγελική Κουντουράκη γεννήθηκε το 1980. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Το Nigredo είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή.
Όπως διαβάζουμε σε υποσημείωση του βιβλίου, Nigredo είναι ο φιλοσοφικός όρος που χρησιμοποιείται σαν μεταφορά για τη συνάντηση με την «μαύρη νύχτα της ψυχής», όταν δηλαδή ένας άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με τη σκιά που έχει μέσα του.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΑΩ και μπορείτε να το προμηθευτείτε από το βιβλιοπωλείο Fagottobooks, Ζακύνθου 7 στην πόλη της Λευκάδας. Από την συλλογή επιλέξαμε δύο ποιήματα να παρουσιάσουμε.
Με το θάνατό σου
Με το θάνατό σου έμαθα
ότι οι άνθρωποι δεν είναι συνεπείς στα ραντεβού τους
Φτάνουν πάντα μισή ώρα αργότερα
Φτάνουν όταν έχει παίξει το πρώτο κομμάτι
Ενώ ήδη έχει ειπωθεί η πρώτη ατάκα
Έμαθα πως τα βράδια θέλουν τη συνήθεια του κλουβιού
μισώντας την ελευθερία του ανοιχτού παράθυρου
Για να αντέξεις ξαπλώνεις μόνος
ξεχνώντας τον πρώτο ήλιο το ξημέρωμα
τα πλεγμένα σε πολεμικό χορό άκρα
Πως το σώμα συνηθίζει στα περισσεύματα της μέρας
ξεπουλώντας τις βαθιές ώρες της ελευθερίας που του
έταξαν
για να μη λυπάται τις αναγούλες της πείνας
Μόνο να εκλιπαρεί την ελεημοσύνη του δυνάστη
στην πράξη αφαίρεσης των μελών του
Έμαθα πως η φυγή ορίζει τον χρόνο στο άπειρο
ενώ η λεπίδα της αλήθειας αγγίζει την καρωτίδα
Για να σταθεί ο κόσμος ανάποδα
ανώφελα να ψυχορραγεί
χωρίς περιθώρια προδοσίας
Πως η πραγματικότητα είναι χειρότερη από τους
εφιάλτες
Για να παραμένει ζωντανή
ορίζεται μέδουσα με όρεξη για εκδίκηση
Χωρίς προσδοκίες
η απόγνωση ξεγελιέται
Με τον θάνατό σου έμαθα
πως τα διλήμματα σκοτώνουν
και φτάνουν πάντα στην ώρα τους
Τα χέρια σου
Τα χέρια σου στο στόμα μου
χοάνη με σάλια
Να χύνεται η δειλία
των χρόνων που θυσίασες
Από το βλέμμα
έως τα γαντζωμένα σώματα
ο κόσμος τρέχει μέσα στη λάσπη
και εγώ δεν ουρλιάζω
Είμαι δοχείο με αχόρταγο πυθμένα
αρχετυπική κατασκευής
Εισχωρούν τα σκουπίδια
που φέρνει ο τροπικός άνεμος
χωρίς εμπόδια
Αν τα σκαλίσεις
ψέματα στεφανωμένα στον κορμό του
σκυφτές ιέρειες
που ανακατεύουν τα σωθικά μου
Το σφίξιμο στο στέρνο
όταν έρχεσαι και απαιτείς τον λυγμό μου
ζωντανεύει τις καμπύλες που ξεχείλωσαν
Και ο πόλεμος
καταλύει μόνιμα στο σαλόνι
με σπαράζει
και παγώνει τον χρόνο
Κυλάω τυφλή
Σε τραβάω στο έδαφος
με ανοιχτά άκρα
χοάνη το σώμα
Σε λυπάμαι
σε φυτεύω ζωντανό
με χέρια σταυρωμένα
να ριζώσεις
Θυσία σε ορίζω
και μισώ το θύμα
Έναν θάνατο από οίκτο
σε ανάσταση μανίας
*Στίχοι από το ομώνυμο της συλλογής ποίημα Nigredo
