Κείμενο/φωτογραφία: Δημήτρης Βεργίνης
Στα σύννεφα ορίζουμε τον κόσμο που θα θέλαμε χαμηλότερα αλλά για χίλιους λόγους δεν καταφέρνουμε να φτιάξουμε. Είναι το βασίλειο του αλαφροΐσκιωτου αλλά ταυτόχρονα και το αποκούμπι του λογικού. Στα σύννεφα ξαποσταίνουμε την κουρασμένη απ’ τη ρουτίνα ματιά μας κι αφήνουμε τα αληθινά χαμόγελα που θυσιάστηκαν μέσα στη μέρα πίσω από δεκάδες τυπικά και ψεύτικα τέτοια. Σύννεφα διάλεγαν πάντα οι θεοί να τους συνοδεύουν στις εμφανίσεις τους και σύννεφα επιλέγουν οι άνθρωποι να σχεδιάζουν από την πρώτη στιγμή που πιάνουν στα χέρια τους μολύβι.
Απόψε, λίγο πριν τη δύση, μέσα απ’ τον ελαιώνα, στα ανατολικά του νησιού, ένα σωρό τέτοια έκαναν σχηματισμούς που πότε μιλούσαν για βροχή και πότε έσκαγαν γκριμάτσα τσαχπινιάς, ότι επρόκειτο μόνο για υγρασία κι ένα φευγαλέο παιχνίδι με τον άνεμο.
Ας μην περπατάμε διαρκώς με τα μάτια κάτω. Ίσως ακριβώς από πάνω μας να είναι παρούσα η ομορφιά.
