Λυώμενο
Ένα ελαφρύ ξεβαφτικό
περνιέται μόνη της η θάλασσα
πέφτουν εκείνα τα σκληρά
λέπια του βαθυγάλαζου
Των βουνών οι κορυφές έχουν πιαστεί
στα δίχτυα της αχλής.
Βρίσκεται ο ουρανός σε αμηχανία
Πώς να ξεκολλήσει από πάνω του
το αίσθημα της γης πως τον κρατάει.
Γύρισε και ο Σεπτέμβρης από τις διακοπές.
Τελευταίος. Με το τελευταίο δρομολόγιο
του κατάφορτου Αυγούστου: τσουμπλέκια
ποδήλατα ψησταριές ψυγεία ονόματα
ξεφούσκωτα κυμάτων αφρολέξ κελαρύσματα
ορεινών χωριών δεμένα σε πτυσσόμενα πλατάνια.
Και πολλά δέρματα. Τέλεια κατεργασμένα
στον ήλιο. Για εξαγωγή.
Μερικοί ξέχασαν τελείως να γυρίσουν.
Οψόμεθα.
Θα μάθω από την ηχώ τους τι συνέβη
-τίποτα πονάκια πάλι η συνέπεια
πάλι ανεμογκάστρι.
Προς το παρόν οφείλω να ειδοποιήσω τη μικρή απώλεια
Με τρόπο. Δεν θέλω να το μάθει
από κανένα άγαρμπο συναίσθημα
από καμία τερατολόγο διάσταση.
Μικρή η απώλεια ευτυχώς.
Μόνο οι σκαλωσιές είχαν στηθεί
μια ασθενής περίφραξη -με φρύγανα-
της οικοδομήσιμης μορφής
κι είχα παραγγείλει τα υλικά
τσιμέντο άμμο κάποιο φως και δυναμίτη.
Όμως ας αναβάλουμε.
Είναι ένας πόνος που καθόλου δεν επείγει.
Φέγγει ακόμα, βλέπει η μέρα να απωθήσει.
Θα’ ρθουνε βράδια πιο κατάλληλα
φτιαγμένα αποκλειστικά για χειμωνιάτικα.
Αντιηχητικά Ας αναβάλλουμε για τότε
την εκκωφαντική όσο να ναι ανατίναξη.
Καλό παιδί το τέλος. Πρόθυμο
αυτοδημιούργητο αυτεπάγγελτο ταχύ επινοητικό.
Εσύ βάζεις μόνο το κεφάλαιο.
(Το ποίημα της Κικής Δημουλά “Λυώμενο” βρίσκεται στη συλλογή “Χαίρε ποτέ”.)
