Ερανιστής των ποιημάτων: Δημήτρης Βεργίνης
Ο Άλντεν Νόουλαν είναι ένας από τους κορυφαίους και δημοφιλέστερους Καναδούς ποιητές του 20ου αιώνα. Γεννήθηκε το 1933 σε συνθήκες απόλυτης ένδειας, σταμάτησε το δημοτικό σχολείο στην 5η Δημοτικού και ξεκίνησε να δουλεύει. Στα δεκαεννιά του έστειλε ένα ψεύτικο βιογραφικό και πήρε τη θέση συντάκτη σε τοπική εφημερίδα. Από τότε δε σταμάτησε να γράφει ως το 1983 που πέθανε σε ηλικία μόλις 50 χρονών (12 ποιητικές συλλογές, 2 μυθιστορήματα, 2 βιβλία διηγημάτων, θεατρικά έργα, κείμενα στον Τύπο κ.α.). Όπως όμορφα έχει γραφτεί είναι ο ποιητής που “γεννήθηκε στη φτώχεια και έζησε στην ποίηση”.
Σήμερα θα δούμε τρία ποιήματά του από τη δίγλωσση ποιητική συλλογή «Χαίρομαι που είμαι εδώ» και η οποία κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Loggia. Το βιβλίο μπορείτε να το προμηθευτείτε στη Λευκάδα από το βιβλιοπωλείο Fagottobooks στη Ζακύνθου 7.
Στο κοιμητήριο του Χέινσβιλ
Δεν είναι όλ’ αυτά τα μάρμαρα
κτήμα του θανάτου. Πότε πότε
διαβάζεις κάτι
όπως
Τζον Άντριου Τάλμποτ, 1885-1955
Μέρι, σύζυγός του, 1887-
και την Ημέρα των Πεσόντων
η Μέρι θα έρθει
να αφήσει ένα βάζο με τουλίπες και νερό
πάνω στο ίδιο της το μνήμα.
Προνοητικοί οι Τάλμποτ:
στρώνουν το κρεβάτι πριν από το πρόγευμα
κι ετοιμάζουν το τραπέζι του προγεύματος
αποβραδίς προτού πλαγιάσουν.
Περί στολών και διακριτικών
Ενώ καθόμουν απέναντι από έναν Αμερικανό στρατιώτη
στην αίθουσα αναμονής του αεροδρομίου, σκέφτηκα
ότι θα ήταν χρήσιμο, ενίοτε, να φορούσαμε όλοι
σιρίτια, εμβλήματα και γαλόνια για να δείχνουμε
από πού ήρθαμε,
πού πήγαμε και τι μας συνέβη.
«Μα τότε θα έπρεπε να φοράμε στολές», διαμαρτύρεται
ένας φίλος,
καθηγητής Φιλολογίας με κοτλέ παντελόνι
και τριμμένο τουίντ σακάκι με πέτσινα μπαλώματα στους
αγκώνες.
Μαθητεία στο έλεος
Όταν αρχίσεις να μαθητεύεις στο έλεος,
μελέτησε πρώτα πώς να συγχωρείς
όσους σε αδίκησαν.
Αφού το πετύχεις,
θα είσαι έτοιμος
για τον αυστηρότερο κανόνα:
να μάθεις να συγχωρείς
όσους εσύ εξαπάτησες και πρόδωσες.
