Κείμενο/φωτογραφία: Δημήτρης Βεργίνης
Είναι εκείνη η στιγμή της μέρας που όλα ξεκινάν να ρίχνουν ρυθμούς, να απαλαίνουν τους τόνους: άνθρωποι, φύση, χρώματα. Είναι εκεί, λίγο μετά που ο ήλιος έχει βυθιστεί στη θάλασσα, που το ροζ ακόμη κυριαρχεί, που το μπλε διαπραγματεύεται με το μαύρο. Οι ανάσες λιγότερες, οι ταχυκαρδίες εξαφανίζονται, οι ήχοι λιγοστεύουν. Ακόμη και οι φωνές, στιγμές-στιγμές, γίνονται ψίθυροι μην και ταράξουν το όμορφο, μην και πληγώσουν την αρμονία.
Απόγευμα Δεκαπενταύγουστου, πριν το λιμάνι της Λυγιάς. Παιδιά κάνουν κανό, ιστιοφόρα αγκυροβολημένα αρόδο, ένας ψαράς ρίχνει παραγάδι. Και στο βάθος μωβ, ροζ, μπλε. Δεν ξοδεύει χρώμα για να κρυφτεί ο Θεός. Μέσω αυτών δείχνεται, φανερώνεται.
