Κείμενο/Φωτογραφία: Δημήτρης Βεργίνης
Δε λέω να αποκοπούμε από το τι γίνεται στην υπόλοιπη χώρα. Δε γίνεται να κλείσουμε τα μάτια στα χιλιάδες καμένα στρέμματα, στις αμέτρητες ζωές της πανίδας, στις ανθρώπινες απώλειες. Είναι ένα ακόμη σκληρό καλοκαίρι που καλούμαστε καθένας από το πόστο του και με τον τρόπο του να το διαχειριστούμε.
Λέω να κάνουμε διαλείμματα γαλήνης. Να μπορούμε μέσα στη μέρας μας να τραβάμε για λίγο τον κόσμο απ’ την πρίζα. Να ηρεμούμε ξαναφορτίζοντας τις μπαταρίες, τις αντοχές μας. Να ανασαίνουμε πλάι σε μια ήρεμη θάλασσα, ανάμεσα σε σκίνους που φυτρώνουν στην παραλία, να χαζεύουμε το ακυμάτιστο ως εκεί που φτάνει το μάτι. Μόνο έτσι μπορούμε να πάμε παρακάτω. Μόνο έτσι θα έχουν τα γόνατά μας αντοχές απέναντι στα ανεξάντλητα ζόρικα που συμβαίνουν.
Ετούτο το απόγευμα, σε μια ήσυχη κι απόμερη γωνιά μιας παραλίας της Νικιάνας είναι ακριβώς αυτό: το αντίδοτο στα τόσα άσχημα που συμβαίνουν τριγύρω.
