Κείμενο/φωτογραφία: Δημήτρης Βεργίνης
Είναι λιμάνια που η φύση τα φρόντισε λίγο παραπάνω. Είναι κάτι κόλποι και κάτι όρμοι που οι άνεμοι περνάνε απ’ έξω και ούτε δοκιμάζουν να χτυπήσουν την πόρτα τους, να περάσουν την είσοδό τους. Κι είναι αυτοί, αυτά τα λιμάνια που οι ναυτικοί τα σκέφτονται και γαληνεύουν στα δύσκολά τους, τα ονειρεύονται και κοιμούνται στα άυπνά τους.
Το λιμάνι στα Σύβοτα είναι το δικό μας, του δικού μας νησιού το απάγκιο. Εκεί στο νότο φέρει αιώνες τη γαλήνη σε όσους το παροικούν και σε όσους ελλιμενίζονται στα νερά του.
