Κείμενο: Δημήτρης Βεργίνης
Κύριε Μάνο, δεν το καταλαβαίνω. Αλήθεια το λέω. Δεν μπορώ να το καταλάβω. Πώς γίνεται εσείς κι εμείς να είμαστε από τον ίδιο τόπο; Πώς γίνεται εσείς κι εμείς να πήραμε τα ίδια 24 γράμματα και να τα κάναμε τόσο διαφορετικές λέξεις, κείμενα, στίχους; Πώς γίνεται να ακούσαμε των ίδιων πουλιών τους σκοπούς, τα ίδια σφυρίγματα του μαΐστρου, την ίδια βοή της θάλασσας και να τα φτιάξαμε τόσο διαφορετικές μελωδίες;
Κύριε Χατζιδάκι, δεν είναι θέμα μόνο ταλέντου, έμπνευσης, θείας πνοής. Αν ήταν έτσι, θα είχα την εξήγηση. Όχι. Είναι και κάτι άλλο. Κάτι που ακόμη δεν το έχουμε σκεφτεί, κάτι που μας διαφεύγει. Κάτι σαν ένα επιπλέον πλήκτρο στο πιάνο που δεν βλέπουμε, σαν μια στροφή σε κάποιο δρόμο που συνεχώς αγνοούμε. Η διαρκής παρουσία σας στο παρόν μας εκφράζεται μέσα από την αδυναμία μας να μιλήσουμε απόλυτα όμορφα, απόλυτα τέλεια για αυτήν.
Κύριε Μάνο, 29 χρόνια σήμερα απ’ τη φυγή σας κι αναρωτιέμαι αν έχουμε αξιοποιήσει έστω το 1% της ευλογίας να έχετε γεννηθεί σε αυτό τον τόπο. Και μένω στην αναρώτηση για να μη μελαγχολήσω παραπάνω για το κενό της απουσίας σας.
