Κείμενο/φωτογραφία: Δημήτρης Βεργίνης
Μας έλειψε ο ήλιος. Βαρύς δεν ήταν ο χειμώνας που πέρασε, ήταν όμως σκοτεινός. Κι είχε πολλές βροχές. Πολλές μέρες σερί που πάνω μας, πάνω απ’ το νησί, καθόταν ένα μαύρο σύννεφο που μούσκευε, μούχλιαζε, βούλιαζε τα πάντα. Τα νερά του βοήθησαν τη φύση μεν, αποθηκεύτηκαν στα χώματά της και θα δώσουν την οργιώδη βλάστηση και αυτής της άνοιξης, ζόρισαν την ψυχολογία μας δε. Έσκυψαν καιρό τα κεφάλια μας και σε συνδυασμό με ένα σωρό άσχημα στον κόσμο γύρω μας, σκούρυνε και η ψυχή μας
Μας έλειψε ο ήλιος. Κι είναι ετούτες τις πρώτες μέρες που δείχνει να κερδίζει πάλι τον ουρανό, που τον αποζητάμε περισσότερο. Είναι που τον ψάχνουμε, που βγαίνουμε στη φύση και μαζί της θέλουμε να αναζωογονηθούμε κι εμείς. Κι είναι η φύση της Λευκάδας τόσο πλούσια που κάθε φορά μας αποζημιώνει, μας θεραπεύει. Όπως εδώ, οι μαργαρίτες, ψηλά στο Φρύνι. Το λευκό, το κίτρινο, το μωβ, όλα πανάκεια για την ψυχή μας.
