Κείμενο/φωτογραφία: Δημήτρης Βεργίνης
Αγαπώ τα γαϊδουράκια. Στα μάτια τους διακρίνεται όλη η καλοσύνη του κόσμου. Έχουν βλέμμα άδολο, καθαρό σαν να κοιτάς κατευθείαν στην ψυχή της ίδιας της φύσης.
Οι μνήμες μου γεμάτες με γαϊδουράκια. Στο χωριό μου οι αγροτικοί δρόμοι ήταν γεμάτοι παππούδες -ακόμη και γιαγιάδες- που είτε τα καβαλούσαν, είτε περπατούσαν στο πλάι τους πηγαίνοντας προς τα χωράφια. Μεταφορικό μέσο, βοηθός και φίλος. Ο παππούς μου είχε ένα θηλυκό για περίπου δυο δεκαετίες. Η μυρωδιά του, το τρίχωμά του είναι μνήμες που μπορώ να τις επαναφέρω ανά πάσα στιγμή. Είναι μνήμες ενός παρελθόντος που όταν επανέρχονται, όταν γίνονται αίσθηση ενεστώτα με κάνουν να χαμογελάω. Σαν ευτυχία σε επανάκληση. Δε μπορώ να συγκρίνω με πολλά μου βιώματα τη χαρά μου όταν με ανέβαζε ο παππούς μου, κρατιόμουν γερά απ’ το σαμάρι και πηγαίναμε προς το χωράφι.
Η εικόνα τους, η θέα τους πια σπάνια. Θυσιάστηκαν κι αυτά τα ζωάκια στο ξέφρενο της ανάπτυξης. Εδώ, το νεαρό ζευγαράκι, ένα αρσενικό κι ένα θηλυκό σε παράδρομο των Καρυωτών.
