Κείμενο: Οδυσσέας Ιωάννου (συγγραφέας – στιχουργός)
Tρέχουν μπροστά στα μάτια μας οι ειδήσεις. Χιλιάδες πληροφορίες, γεγονότα, δηλώσεις, βίντεο, φωτογραφίες, απόψεις. Χιλιάδες μεν, πλην όμως το ένα εκατομμυριοστό από όσα συμβαίνουν καθημερινά στον πλανήτη.
Ομογενοποιούνται όλες, όπως παρατίθενται στις ηλεκτρονικές σελίδες, δύσκολα μπορείς πια να διακρίνεις το ειδικό βάρος της καθεμιάς, γελάς, θυμώνεις, δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς, να γίνεις πραγματικά μέτοχος σε κάποιον στοχασμό, το scroll down σε έχει ρίξει σε μια δίνη δίχως τέλος, έχεις την ψευδαίσθηση της συμμετοχής σε κάποιον δημόσιο διάλογο αλλά στην ουσία απονεκρώνεσαι λεπτό το λεπτό, γίνεσαι ένας καταναλωτής ειδήσεων και ένας υπνωτισμένος πελάτης των σχολίων, των like, των post.
Κάθε θαύμα τρεις μέρες και κάθε είδηση το ίδιο. H μεγάλη επανάσταση του Internet (η οποία σαφώς και είναι επανάσταση, ας μην είμαστε φοβικοί με την τεχνολογία) που ευαγγελιζόταν τη μεγάλη ανατροπή σε δύο τομείς, την πληροφόρηση και την επικοινωνία (άντε και τη γνώση), τσακίζεται καθημερινά εκεί που τσακίστηκαν όλες οι νέες τεχνολογίες: στην εφαρμογή τους. Δηλαδή στη χρήση από τους «πελάτες». Γεμάτη η ιστορία της ανθρωπότητας από λαμπρές ιδέες που κακοφόρμισαν στην πράξη.
Ενημερωμένοι για τα πάντα – ή σχεδόν τα πάντα – αλλά με ατροφική αναλυτική ικανότητα, αντανακλαστική σκέψη, παγωμένη μέσα σε παρωχημένες φόρμες άλλων εποχών και – το χειρότερο από όλα – με την ψευδαίσθηση πως διατηρούμε ακόμη υγρό τον ανθρωπισμό μας, ενεργά τα φίλτρα του δίκιου, ζεστό το αίμα στη φλέβα του αισθήματος.
Απεχθάνομαι το εύκολο τρίτο πληθυντικό που ρίχνει πάντα τις ευθύνες σε κάποιους απρόσωπους συνωμότες οι οποίοι μαζεύονται κάπου τα βράδια και καθορίζουν τις ζωές και το μέλλον μας. Είμαστε συμμέτοχοι σε πολλά από όσα μάς συμβαίνουν. Οταν δεν στέκεσαι ποτέ περισσότερο από μια-δυο μέρες σε μια τραγωδία, ή μια απάνθρωπη δολοφονία, ή τη βία που ασκεί πάνω στους ανθρώπους η φτώχεια, γιατί υπάρχει ήδη έτοιμη η επόμενη είδηση που θα σε στείλει σε κάποιο άλλο «μέτωπο», δεν σου φταίει ο πάροχος των ειδήσεων.
Καταπίνουμε καθημερινά αμάσητα τα χοντρά κομμάτια του αδιανόητου των ανθρώπινων πράξεων, ερχόμαστε φάτσα με το απίστευτο και το απάνθρωπο, συνηθίζουμε σιγά-σιγά, λέμε έτσι είναι ο άνθρωπος, ορισμένοι προσθέτουμε στο τέλος και το «ναι, αλλά έχουμε υποχρέωση να τον αλλάξουμε», δεν το πολυπιστεύουμε αλλά από την άλλη δεν υπάρχει και άλλος αξιόλογος τρόπος να ζεις. Αλλά ακόμη και αυτό το πείσμα, που ευτυχώς σε πολλούς ανθρώπους δεν έχει υποχωρήσει στο ελάχιστο, φαντάζει απίθανο να αθροιστεί σε κοινό δρόμο, γιατί οι νέοι εξελιγμένοι τρόποι επικοινωνίας έχουν καταργήσει το προαπαιτούμενο της φυσικής επαφής.
Τις μεγάλες αλλαγές δεν τις κάνουν οι κοινές σκέψεις. Τίποτα καλό δεν προέκυψε ποτέ δίχως να ενωθούν σώματα.
Πρόσωπο με πρόσωπο, με αγγίγματα, με χάδια. Δεν θα μας ενώσουν ποτέ οι ηλεκτρονικές καρδούλες. Όλη η ιστορία είναι το δέρμα. Τα κορμιά. Κι αυτά είναι μακριά. Σκρολάρουν κατά μόνας, συμφωνώντας.
