Κείμενο/φωτογραφίες: Δημήτρης Βεργίνης
Μέσα Ιουλίου, το νησί σφύζει από τουρίστες, τα αυτοκίνητα δημιουργούν ουρές, οι παραλίες γεμάτες. Αυτό για το οποίο (σχεδόν) όλοι προσδοκούν και προετοιμάζονται τον υπόλοιπο χρόνο, είναι εδώ. Κι είναι όλοι έτοιμοι, φορώντας στα σπίτια και τα μαγαζιά τους τα καλά τους. Όπως κάνουμε όταν περιμένουμε επισκέπτες δηλαδή.
Έχουν κάνει όλοι όμως έτσι; Ή μήπως κάποιος κάπως πιο σημαντικός από τους υπόλοιπους, που αντιπροσωπεύει κάτι πιο μεγάλο, κάτι πιο επίσημο, όχι μόνο δεν έβαλε τα καλά του αλλά αποφάσισε φέτος να υποδεχτεί χιλιάδες ανθρώπους έχοντας όλη την ασχήμια στην πόρτα του;
Ο Δήμος Λευκάδας (για αυτόν μιλάω), αντιγράφοντας τους καλύτερους σε αυτό τον τομέα εδώ και δεκαετίες, τους Δήμους Θεσσαλονίκης και Αθήνας, υποδέχεται φέτος όλο τον κόσμο με λαμαρίνες κι ένα εργοτάξιο στην είσοδο του νησιού. Λαμαρίνες από τις καλές, τις ασημένιες, αυτές που αντανακλούν και τον ήλιο κι έτσι πέραν του αισθητικού αποτελέσματος, προσφέρουν και πολλαπλάσια θερμοκρασία στο γύρω χώρο δημιουργώντας έναν ολοδικό μας κρανίου τόπο. Σε αυτό βέβαια, συμβάλλουν και οι μπουλντόζες με τα φορτηγά που πηγαιενοέρχονται αλλά και τα δέντρα που κρίθηκαν περιττά στο μοντέρνο σχεδιασμό της πλατείας. Ποιος εξάλλου πια κάθεται στις πλατείες;
Η παραλία, με το πάρκο των ποιητών, να θυμίσω, είχε κλείσει στις 3 Οκτώβρη με την τότε ανακοίνωση να μιλάει για έργα 8 μηνών και τον τόσο συγκινητικά δακρύβεχτο επίλογο: «ζητούμε εκ των προτέρων την κατανόησή σας κατά την διάρκεια εκτέλεσης των εργασιών. Η όχληση μπορεί να είναι προσωρινή, αλλά τα οφέλη θα είναι μόνιμα».
Βρισκόμαστε στους 9,5 μήνες, το καλοκαίρι έτσι θα το περάσουμε όπως όλα δείχνουν, κι όταν η όχληση των έργων πάψει να υπάρχει, πολύ φοβάμαι ότι η όχληση του τελικού αισθητικού και χρηστικού αποτελέσματος θα είναι χειρότερη.
