Κείμενο/φωτογραφία: Δημήτρης Βεργίνης
Ήλιος στο νησί μετά από τόσες μέρες. Ένα καΐκι αρπάζει την άνοιξη κι όλο το φως του πρωινού και φεύγει απ’ τον δίαυλο. Σε λίγο θα ανοίγεται στο Ιόνιο, θα αφήνει λευκή γραμμή πίσω του, θα παίζει με τα καθρεφτίσματα ουρανού στα νερά μπροστά του. Σε λίγο αυτό το καΐκι θα σηκώνει με δίχτυα τον… “παράδεισο και θα τον ρίχνει πάλι πίσω στους καιρούς”*. Γιατί έτσι πρέπει να γίνεται με τις ομορφιές: να τις αφήνουμε τουλάχιστον όσο ελκυστικές τις βρήκαμε. Αειφορία κάλλους λέγεται αυτό.
Ένα καΐκι σήκωσε άγκυρα και φεύγει. Λίγο παραδίπλα, στο σπιτάκι του ποιητή, ίσως ο δικός μας να ‘χει καλεσμένο τον άλλο ποιητή, του Αιγαίου, και να πίνουν μαζί τον πρώτο τους πραγματικά ανοιξιάτικο καφέ. Να κοιτάνε τη θάλασσα και να γελάνε καθώς ο οικοδεσπότης θα αφηγείται για τότε που “σε κάποιαν άκρη της Λευκάδας, όπου τα χαλίκια είναι καθάρια, τελειωμένα από το κύμα σαν αυγά περιστεριού, την πρωτογνώρισε…”*
*Τα πλάγια γράμματα, στίχοι απ’ τον “Μονόγραμμα” του Ελύτη και τον “Πρόλογο στη ζωή” του Σικελιανού.
