«Για το μεγαλύτερο μέρος της Ιστορίας, ο Ανώνυμος είναι συνήθως γυναίκα»
Για να απολαύσουμε την ελευθερία πρέπει να ελέγχουμε τον εαυτό μας.
Ποτέ μη υποκριθείς πως τα πράγματα που δεν έχεις, δεν αξίζει και να τα έχεις.
Δεν μπορεί κάποιος να σκεφτεί καλά, να αγαπήσει καλά, να κοιμηθεί καλά, αν δεν έχει φάει καλά.
Δεν μπορείς να βρεις γαλήνη αποφεύγοντας τη ζωή.
Μπορώ μόνο να πω ότι το παρελθόν είναι όμορφο γιατί ποτέ δεν αντιλαμβάνεται κανείς ένα συναίσθημα την εποχή που δημιουργείται. Ένα συναίσθημα επεκτείνεται αργότερα, και ως εκ τούτου δεν έχουμε πλήρη συναισθήματα για το παρόν, αλλά μόνο για το παρελθόν.
Όταν σκεφτούμε πράγματα όπως τα άστρα, τα θέματα που μας απασχολούν δεν φαίνεται να έχουν τόσο μεγάλη σημασία.
Γιατί οι γυναίκες ενδιαφέρονται τόσο πολύ περισσότερο για τους άντρες απ’ ό,τι οι άντρες για τις γυναίκες;
Τα μάτια των άλλων, η φυλακή μας. Οι σκέψεις τους, τα κλουβιά μας.
Η λογοτεχνία σαπίζει από τα ναυάγια των ανθρώπων που έδιναν, πέρα από κάθε λογική, σημασία στη γνώμη των άλλων.
Να μεγαλώνεις σημαίνει να χάνεις κάποιες αυταπάτες για να αποκτήσεις κάποιες άλλες.
Έχω χάσει φίλους, κάποιους λόγω θανάτου, άλλους από πλήρη αδυναμία να διασχίσω τον δρόμο.
Η ζωή μαραίνεται όταν υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούμε να μοιραστούμε.
Μερικοί άνθρωποι πηγαίνουν σε ιερείς. Άλλοι καταφεύγουν στην ποίηση. Προσωπικά απευθύνομαι στους φίλους μου.
Έτσι λοιπόν εμείς -οι άνθρωποι- επιμένουμε πως το σώμα πρέπει να κρατιέται στη ζωή έστω και από μια κλωστή. Αφαιρούμε τα αυτιά και τα μάτια και την κρατούμε εκεί, με ένα μπουκάλι φάρμακο, μια κούπα τσάι, μια τρεμάμενη φωτιά που σιγοσβήνει σαν μια κουρούνα στην πόρτα του στάβλου. Μια κουρούνα που επιμένει να ζει παρ’ ότι πληγωμένη.
Για το μεγαλύτερο μέρος της Ιστορίας, ο Ανώνυμος είναι συνήθως γυναίκα.
Καθένας από εμάς έχει το παρελθόν του κλεισμένο μέσα του σαν τα φύλλα ενός βιβλίου γνώριμου και οι φίλοι του μπορούν να διαβάσουν μόνο τον τίτλο του.
Αν δεν μπορείς να μιλήσεις με ειλικρίνεια για τον εαυτό σου, δε μπορείς να το κάνεις για κανέναν άλλο.
Μια γυναίκα πρέπει να έχει χρήματα και ένα δικό της χώρο, αν θέλει να γράψει μυθιστορήματα.
Οι ιστορίες που ακολουθούν τους ανθρώπους μέσα στο δωμάτιό τους είναι δύσκολες.
Όταν πέφτει το σκοτάδι, βγάζω από πάνω μου αυτό το σώμα που δεν έχει τίποτα να του ζηλέψεις και ενοικώ στους αιώνες.
Όσο περισσότερο μεγαλώνει κάποιος, τόσο περισσότερο ελκύεται από το άσεμνο.
Οι γυναίκες και η φαντασία παραμένουν, σε ανησυχητικό βαθμό, άλυτα προβλήματα.
Κλειδώστε τις βιβλιοθήκες σας αν θέλετε. αλλά δεν υπάρχει πύλη, καμία κλειδαριά, κανένα μπουλόνι που να μπορεί να ρυθμίσει την ελευθερία του μυαλού μου.
Τα βιβλία είναι καθρέπτες της ψυχής.
Η γραφή είναι σαν το σεξ. Πρώτα το κάνετε για την αγάπη, μετά το κάνετε για τους φίλους σας, και στη συνέχεια το κάνετε για τα χρήματα.
Ως γυναίκα δεν έχω χώρα. Ως γυναίκα δεν θέλω χώρα. Ως γυναίκα, η χώρα μου είναι ολόκληρος ο κόσμος.
Οι λέξεις είναι σαν το κρασί πάνω στα χείλη.
Το χιούμορ είναι το πρώτο από τα χαρίσματα που πάει περίπατο σε μια ξένη γλώσσα.
Έχω ρίζες αλλά ρέω.
Η αλήθεια είναι ότι συχνά μου αρέσουν οι γυναίκες. Μου αρέσει η αντισυμβατικότητά τους. Μου αρέσει η πληρότητά τους. Μου αρέσει η ανωνυμία τους.
Όλα τα άκρα συναισθήματος συνδέονται με την τρέλα.
Παρότι βλέπουμε τον ίδιο κόσμο, τον βλέπουμε με διαφορετικά μάτια.
Η Βιρτζίνια Γουλφ (Virginia Woolf, πλήρες όνομα: Adeline Virginia Stephen, 25 Ιανουαρίου 1882 – 28 Μαρτίου 1941) ήταν Αγγλίδα μυθιστοριογράφος και δοκιμιογράφος, θεωρείται πρωτοπόρος και νεοτερίστρια λογοτέχνης του 20ου αιώνα και καινοτόμος στην αγγλική γλώσσα. Κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου υπήρξε σημαντική μορφή στη λογοτεχνική κοινωνία του Λονδίνου και μέλος της Ομάδας Μπλούμσμπερυ. Τα διασημότερα έργα της είναι τα μυθιστορήματα Η κυρία Ντάλογουεϊ (1925), Στο Φάρο (1927), το Ορλάντο: Μια Βιογραφία (1928) και το δοκίμιο Ένα Δωμάτιο Ολοδικό Σου (1929) με την παροιμιώδη φράση της: «Μια γυναίκα πρέπει να έχει τα χρήματα και ένα δωμάτιο κατάδικό της, εάν πρόκειται να γράψει μυθιστοριογραφία». Τα μυθιστορήματά της διακρίνονται για το ψυχολογικό τους βάθος και το εκφραστικό τους ύφος. Άλλα γνωστά έργα της είναι τα Νύχτα και Μέρα, Τα Κύματα, Τα Χρόνια, Τρεις Γκινέες, κ.ά.
