Κεντρική είκονα: H Enoteca Regionale της Εμίλια-Ρομάνια διαθέτει περίπου 800 διαφορετικές ετικέτες τοπικών κρασιών | Emilia-Romagna Region Tourist Board
Καρδιά της ιταλικής γαστρονομίας και μια από τις πλουσιότερες περιφέρειες της Ευρώπης, η Εμίλια-Ρομάνια διαθέτει 25 μουσεία τροφίμων το καθένα αφιερωμένο σε ένα αγαπημένο είδος, από το προσούτο και την παρμεζάνα μέχρι το μπαλσάμικο.
Η πλούσια πεδιάδα του Πάδου εκτείνεται στο Βορρά από τη Λομβαρδία και το Βένετο μέχρι την οροσειρά των Απεννίνων στο Νότο και φθάνει ανατολικά μέχρι τη Ραβένα και δυτικά λίγο πριν από την Πάρμα. Ανήκει στην Εμίλια-Ρομάνια, περιφέρεια με πρωτεύουσα την Μπολόνια, μια από τις πλουσιότερες της Ιταλίας και της Ευρώπης ολόκληρης μεταξύ άλλων και χάρη στα εκπληκτικά αγροτικά προϊόντα της.
Εκεί ακριβώς χτυπάει η καρδιά της γαστρονομίας της Ιταλίας. Χάρη στην τοποθεσία της, με θάλασσα και βουνά να την περιβάλλουν και ποτάμια να τη διασχίζουν και το ιδιαίτερο μικροκλίμα της, η Εμίλια-Ρομάνια είναι ένας πραγματικός γαστρονομικός παράδεισος με 44 προϊόντα ΠΟΠ (Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης) και ΠΓΕ (Προστατευόμενη Γεωγραφική Ένδειξη) στην πλούσια γαστρονομική κληρονομιά της.
Προς τιμήν, μάλιστα, των εκπληκτικών τροφίμων και των κρασιών της, η Εμίλια-Ρομάνια διαθέτει όχι ένα ούτε δύο αλλά 25 διαφορετικά μουσεία αφιερωμένα αποκλειστικά σε ένα είδος το καθένα. Και είναι τόσα πολλά που ένα ταξίδι δεν αρκεί για να τα επισκεφτεί κανείς, γράφει το Smithsonian. Ενδεικτικά, προτείνουμε επτά από αυτά:
Σοράνια, Μουσείο Παρμιτζιάνο Ρετζιάνο
Το μουσείο της παρμεζάνας στεγάζεται σε ένα κάστρο του 14ου αιώνα
Το μουσείο που δοξάζει την βασίλισσα των τυριών στεγάζεται σε ένα παλιό τυροκομείο που λειτουργούσε μέχρι το 1977 – στο Rocca Meli Lupi, ένα κάστρο το οποίο χτίστηκε το 1385 από την οικογένεια Μέλι Λούπι στη γη που τους παραχώρησε ο Κάρολος Δ’ αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Το κτίριο αποκαταστάθηκε και δείχνει τη λειτουργία ενός εργοστασίου τυροκομίας των αρχών του 19 ου αιώνα. Στο εσωτερικό υπάρχει ένας μεγάλος κυκλικός χώρος όπου εκτίθεται ο εξοπλισμός (120 εργαλεία και μηχανήματα αντίκες του 1800) για την παραγωγή του τυριού, ενώ στο υπόγειο διατηρείται ο χώρος όπου γινόταν το αλάτισμα μέχρι το 1960 και μια έκθεση με παλιές φωτογραφίες και σχέδια από το στάδιο του αλατίσματος. Η επίσκεψη στο μουσείο τελειώνει -φυσικά- με δοκιμή παρμεζάνας με κομματάκια τυριού διαφορετικών ετών ωρίμανσης.
Σπιλαμπέρτο, Μουσείο Βαλσαμικού Παραδοσιακού Βαλσαμικού Ξυδιού
Συστοιχίες με βαρελάκια παλαίωσης βαλσαμικού ξυδιού της Μόντενα, στο Μουσείο του Μπαλσάμικο
Το μικρό Μουσείο αποτίει φόρο τιμής σε ένα τοπικό έθιμο του Σπιλαμπέρτο αλλά και ολόκληρης της Ιταλίας, την παρασκευή του μπαλσάμικο και, παραδοσιακά, την παλαίωσή του για 25 χρόνια. Συνήθως οι οικογένειες της πόλης αρχίζουν να παλαιώνουν ένα βαρέλι με βαλσαμικό ξύδι όταν γεννιέται ένα παιδί, το οποίο και κληρονομεί το τελικό προϊόν. Στο μουσείο μπορεί κανείς να δει το χώρο όπου φυλάσσονται οι συστοιχίες 118 βαρελιών όπου γίνεται η παλαίωση του εκλεπτυσμένου ξυδιού (για 8, 12 και 25 χρόνια), να μάθει τα στάδια της διαδικασίας, να δει ακόμα και μια συλλεκτική φιάλη με μπαλσάμικο από το 1785.
Λανγκιράνο, Μουσείο του Προσούτο της Πάρμα
Tα εκθέματά του Μουσείου Προσούτο της Πάρμα χωρίζονται σε οκτώ ενότητες
Το μουσείο στεγάζεται σε ένα κτίριο του 1928 ακριβώς στη μέση του «Foro Boario», της παλιάς αγοράς κρεάτων του Λανγκιράνο, ενώ σε κοντινή απόσταση υπάρχει και ένα παλιό σφαγείο. Καλύπτει μια έκταση μεγαλύτερη των 500 τ.μ. και τα εκθέματά του χωρίζονται σε οκτώ διαφορετικές ενότητες που απεικονίζουν την ιστορία, τις τεχνικές και τις συνταγές από την αρχή της δημιουργίας του μέχρι σήμερα. της πόλης Αντίκες σιδερένια δακτυλίους που κάποτε χρησιμοποιούσαν για να βομβαρδίζουν βοοειδή εξακολουθούν να συνδέονται με την εσωτερική πόρτα του κτιρίου του μουσείου. Το μουσείο διαθέτει επίσης μια αίθουσα γευσιγνωσίας.
Τσέρβια, Μουσείο Αλατιού
Στην αλυκή του Μουσείου Αλατιού, το αλάτι συλλέγεται με το χέρι
Κανείς δεν ξέρει με βεβαιότητα πότε άρχισε να παράγεται το μοναδικό αλάτι της Τσέρβια, αφού η αλυκή λειτουργούσε κανονικά ήδη από τη ρωμαϊκή εποχή. Μάλιστα, με την πάροδο του χρόνου επεκτάθηκε τόσο πολύ που το 1698 οι κάτοικοι αναγκάστηκαν να ξαναχτίσουν το χωριό τους λίγα χιλιόμετρα μακριά. Το 1959 η ιδιοκτησία της αλυκής πέρασε στο κράτος και οι 144 αβαθείς λεκάνες της συνδυάστηκαν σε μια ενιαία λεκάνη, από την οποία το αλάτι άρχισε να συλλέγεται μηχανικά μια φορά το χρόνο. Το 1989 όμως μερικοί από τους αλατωρύχους που δούλευαν από παλιά στην περιοχή, δημιούργησαν τον πολιτιστικό σύλλογο «Civiltà Salinara», ενεργοποίησαν μια από τις παλιές λεκάνες και έφτιαξαν το Μουσείο Αλατιού με σκοπό να μην χαθεί η παράδοση της χειρωνακτικής παραγωγής του αλατιού, που ξεχωρίζει αφού είναι λίγο πιο γλυκό από το τυπικό θαλασσινό αλάτι.
Φορλιμπόπολι, Μουσείο Casa Artusi
Μάθημα παρασκευής σπιτικών ζυμαρικών στο «Casa Artusi»
Το «Casa Artusi» δεν είναι ακριβώς ένα μουσείο αφιερωμένο σε ένα μοναδικό προϊόν αλλά σε ένα ολόκληρο στυλ μαγειρικής. Το μουσείο επικεντρώνεται στην τέχνη της ιταλικής σπιτικής μαγειρικής, πρωτοπόρος της οποίας υπήρξε ο Πελεγκρίνο Αρτούζι. Συγγραφέας του βιβλίου «Η επιστήμη στην κουζίνα και η τέχνη του καλού φαγητού» («La Scienza in Cucina e L’ Arte di Mangiar Bene») που κυκλοφόρησε το 1891 στην Φλωρεντία, ο Αρτούζι θεωρείται σήμερα ο πατέρας της σύγχρονης μαγειρικής. Στο μουσείο που φέρει το όνομά του διάσημου ιταλού γαστρονόμου, οι επισκέπτες θα βρουν δύο βιβλιοθήκες –μια δημοτική και μια δεύτερη με την ιδιωτική συλλογή του Αρτούζι- καθώς και ένα εστιατόριο, χώρους εκδηλώσεων, γευσιγνωσίας κρασιού και σχολή μαγειρικής.
Σολιάνο αλ Ρουμπικόνε, Μουσείο Τυριών της Φόσα
Το μουσείο τυριών της Φόσα βρίσκεται σε μια φάρμα με παλιές σπηλιές τυριών
Παρόμοιο με το μουσείο της παρμιτζιάνο ρετζιάνο, το μουσείο τυριού του Σολιάνο αλ Ρουμπικόνε αναδεικνύει ένα συγκεκριμένο τοπικό ιταλικό τυρί παλαίωσης που ωριμάζει σε υπόγειες σπηλιές, οι οποίες σκάβονται ειδικά για τον σκοπό αυτό. Κανείς δεν ξέρει πότε ακριβώς ξεκίνησε η παράδοση της ταφής του τυριού, αλλά μερικοί πιστεύουν ότι μπορεί να χρονολογείται από τον Μεσαίωνα, όταν οι άνθρωποι έθαβαν αγαθά (συμπεριλαμβανομένου και του τυριού) για να τα κρύψουν από εισβολείς εχθρούς. Το μουσείο βρίσκεται σε μια φάρμα με παλιές σπηλιές τυριών που χρονολογούνται από το 1200 έως το 1400, και η οικογένεια που ζει σήμερα στο αγρόκτημα συνεχίζει τον παραδοσιακό τρόπο τυροκομίας. Οι επισκέπτες μαθαίνουν την ιστορία του τυριού, ενώ μπορούν να φέρουν ακόμα και το δικό τους τυρί να παλαιώσει σε έναν από τους λάκκους.
Ντότζα, Enoteca Regionale Emilia Romagna
Το μουσείο των κρασιών της Εμίλια Ρομάνια βρίσκεται σε ένα κάστρο του 13ου αιώνα
Για τους λάτρεις του κρασιού, η Enoteca Regionale είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή εμπειρία επίσκεψης σε κάποιο μουσείο. Βρίσκεται σε ένα κάστρο του 13ου αιώνα και είναι αφιερωμένη στα κρασιά της Εμίλια-Ρομάνια. Μια τυπική περιήγηση στο μουσείο περιλαμβάνει ένα ιταλικό δείπνο με τέσσερα πιάτα που συνδυάζονται με τοπικά κρασιά. Οι επισκέπτες μπορούν ακόμη να ξεναγηθούν σε μια αίθουσα με συλλεκτικά αντικείμενα παραγωγής κρασιού και να δοκιμάσουν μια ποικιλία κρασιών που εκτίθενται σε διαφορετικούς πάγκους τις Κυριακές, ενώ επιπλέον μπορούν να παρακολουθήσουν σεμινάρια σχετικά με τα κρασιά της περιοχής από εκπαιδευμένους σομελιέ. Σημειώστε ότι η Enoteca Regionale διαθέτει περίπου 800 διαφορετικές ετικέτες τοπικών κρασιών.
