Κείμενο/φωτογραφία: Δημήτρης Βεργίνης
Έχω αχνές μνήμες των αρχών της δεκαετίας του ’80 με τις γυναίκες να γεμίζουν κάποιο αγροτικό με χαλιά, να μπαίνουν όλες στην καρότσα και να τις μεταφέρει ο κάτοχος του αυτοκινήτου στις Ποτισιές, την παραλία ανάμεσα στα Πευκούλια και τον Άγιο Νικήτα για να τα πλύνουν. Θυμάμαι φωνές, πολλά γέλια, σαν μια γιορτή νεροτριβής.
Οι Τσουκαλάδες δεν είχαν νερό τρεχούμενο καθημερινά ως σχεδόν τη δεκαετία του ’90 (όπως τώρα περίπου αλλά κάπως πιο ρομαντικά), οπότε και τέτοιες εργασίες πλυσίματος και καθαριότητας γίνονταν είτε στον Άη Γιάννη με το νερό που τρέχει λίγο κάτω από την άμμο στο Αγιονέρι (Κρυονέρι κατά τους κατοίκους της πόλης), είτε στις Ποτισιές. Και στις δύο περιπτώσεις, αρκούσε να σκάψουν με τα χέρια τους κάνοντας μια μεγάλη τρύπα η οποία σύντομα γέμιζε με γλυκό νερό κι εκεί ξεκινούσε το πλύσιμο.
Αυτό το νερό δεν έχει σταματήσει να ρέει ούτε στις μέρες μας. Το καταλαβαίνουμε μπαίνοντας στη θάλασσα όπου ακόμη και τις πιο ζεστές μέρες, ακόμη κι αν το αλμυρό θαλασσινό νερό είναι ζεστό, κολυμπώντας συναντάμε “ρυάκια” παγωμένα που κόβουν την ανάσα.
