(Μια γεύση απ’ το νέο μου βιβλίο που θα κυκλοφορήσει σύντομα από τις εκδόσεις fagotto books.)
[…] Υπήρχαν στη χώρα και μαγαζιά που πουλούσαν γλυκίσματα αλλά και ζαχαροπλαστεία που έφτιαχναν γλυκά. Ήταν ο Γιώργος ο Κατσής απέναντι από το σημερινό φαρμακείο Βανδώρου που έφτιαχνε όλα τα καλά, όπως κωκ, λυχνάρια, ρόδες κλπ. Λίγο πιο κάτω ο Σκιαδάς που έφτιαχνε τα φρουί γλασέ τυλιγμένα σε ζελατίνα αλλά και βουτήματα και μελισσοκέρια. Ο Σπύρος Γιαννουλάτος–Γούρμος λίγο πιο κάτω από την πλατεία, είχε το γλυκοκατάστημα με καραμέλες ΝΑΣΚΟ, γλυκά τυλιχτά αλλά και ζαχαράτα, γλυκά κουταλιού χύμα κεράσι και κυδώνι από τον Κλωνή απ’ το Αίγιο και τον Κατσιγιάννη απ’ την Πάτρα που είχε γλυκό από ροδοπέταλα, τα ανεπανάληπτα λουκούμια μάρκας ΡΑΧΑΤ και Σκιαδαρέση και πολλά ακόμα. Μετρ των σιροπιαστών ο Μπάρμπα Αντρέας στην οδό Βερροιώτη, απέναντι από του Ρεγάντου την ταβέρνα. Όλα τα γλυκά του χτύπαγαν ουρανίσκους ειδικά η ποικιλία που είχε ένα κομματάκι από κάθε γλυκό. Κι ακόμα χτυπάνε ουρανίσκους με την συνέχεια από τον Ντίνο και τον Στάθη Παπαδόπουλο.
Σταθερή αξία ψηλά στον Αϊ-Μηνά ο Νιόνιος ο Σταύρακας με το φοβερό γαλακτομπούρεκο και η συνέχεια με την βιομηχανία γλυκών και σοκολάτες χωρίς ζάχαρη WISH. Ο Σταύρακας έμαθε τη δουλειά δίπλα στον Σκιαδά και στη συνέχεια στον μετρ της πάστας, τον Πρεβεζάνο Λάμπρο Λάμπρου εκεί στην γωνία της πλατείας. Ο κυρ Λάμπρος έφερνε τις πάστες από την Πρέβεζα γιατί εκεί υπήρχαν τα ανάλογα υλικά. Ήταν καλός κι αγαθός άνθρωπος ο μπάρμπα Λάμπρος γι’ αυτό μπαίναμε πολλά μαζί γυμνασιόπαιδα, τρώγαμε 5-6 πάστες και πληρώναμε 4, όσα είμαστε. Άσε που όταν γύριζε την πλάτη για να φτιάξει το φοβερό μπολ, κάτι σαν προφιτερόλ, βουτάγαμε και κάνα μικρό βαζάκι βανίλια υποβρύχιο. Ας το ομολογήσουμε… Ακόμα έφτιαχνε, στο μηχάνημα που είχε μπροστά στη βιτρίνα, τις εκλεκτές λουκουμάδες στο τσακ μπαμ με την παλάμη της κυρά Βιολέτας, της γυναίκας του. (Συνεχίζεται)
