Κείμενο: Δημήτρης Βεργίνης
Η Κλεαρέτη Δίπλα-Μαλάμου γεννήθηκε στην Πρέβεζα το 1886*. Έζησε την παιδική της ηλικία στη Λευκάδα πριν μετακομίσει με την οικογένειά της στην Αθήνα το 1909. Αγάπησε το νησί και στη γραφή της επανερχόταν σε αυτό και στις όμορφές θύμησές της από εκεί.
Η Λευκάδα επίσης την αγάπησε, δεν την ξέχασε, την ανάδειξε και έχοντας την προτομή της στο πάρκο των ποιητών, φαίνεται σαν να έχει κάνει πράξη την επιθυμία της ποιήτριας που εξέφρασε μέσα από τους στίχους «Πώς ήθελα να πέθαινα, έτσι απλά κι ωραία/ Να ’ναι το πάρκο σιωπηλό, περίλυπη η αλέα,/ Και πέρα, προς το σβήσιμο των δέντρων,/ καβαλάρη να βλέπω να ’ρχεται σ’ εμέ το Χάρο να με πάρει…»
Πέθανε στην Αθήνα, την Πρωτοχρονιά του 1977.
Ακολουθεί το ποίημά της «Λευκάδα» που βρίσκεται στην ανθολογία «Η χαμηλόφωνη τόλμη» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Νίκα.
Λευκάδα
Φορές φορές που με πλανά ο νους μου και στα πίσω
με πάει να σταματήσω,
γλυκοπιθήμητο νησί, μια-μια κάθε σου χάρη
αγνό μαργαριτάρι,
Περνώ ως αρμάθα στ’ αργυρό της θύμησης το νήμα,
απ’ το βουνό ως το κύμα:
Τους βελουδένιους κάμπους σου, τη Χώρα, τ’ ακρογιάλι
με μπόρα ή μαϊστράλι,
το κάστρο το Βενέτικο, τις βάρκες, τα καΐκια
την αμμουδιά ως τα φύκια.
Κι ανιστορώ τις χρυσαυγές, των δειλινών τα θάμπη,
που απαλοσβεί ό,τι λάμπει,
σαν, μες στης ώρας βουτηχτό τα μάγια τα μεγάλα
σκυθρώπιαζες μια στάλα,
πνιγμένα αντιβουίζοντας με τη στερνή καμπάνα,
καημούς και γέλια πλάνα.
Την ώρα τούτη -ώ θύμηση!- όλα κρυφολαλούσαν
κι αχούς με πλημμυρούσαν.
Την ώρα τούτη ξέχωρα, Λευκάδα, ο νους μου βάνει
που ανέγραφο στεφάνι
στην αγκαλιά σου μ’ έσφιγγε ψυχήν απ’ την ψυχή σου,
σβώλο θαμπό της γης σου.
*Παρ’ ότι στη Wikipedia ως χρονολογία γέννησης αναφέρεται το 1897 ή το 1898, στη συλλογή «Η χαμηλόφωνη τόλμη» διαβάζουμε από την Ανθούλα Δανιήλ ότι σύμφωνα με το βιβλίο βαπτίσεων του Ι. Ν. Αγίου Χαραλάμπους Πρέβεζας η γέννησή της ήταν το 1886. Η ίδια χρονολογία (1886) αναφέρεται και στην αφιερωματική έκδοση της Εταιρείας Λευκαδικών Μελετών.
