Κείμενο/φωτογραφία: Δημήτρης Βεργίνης
Η μέρα συννεφιασμένη, όμως ζεστή. Στη μεθόριο του χειμώνα, η ορεινή Λευκάδα προσφέρει την ομορφιά της αναμονής. Αναμονή για την άνοιξη, για τις ηλιόλουστες μέρες, για το όργιο βλάστησης στα χωράφια, για το μεθυστικό βουητό των εντόμων σε οτιδήποτε έχει άρωμα και χρώμα.
Στην ακροτελευταία μέρα του Φλεβάρη, πριν όλοι κοιτάξουν προς τη νέα ζωή, την αναγέννηση της ομορφότερης εποχής του χρόνου που από αύριο θα είναι εδώ, οι αγελάδες του Αλέξανδρου γυρνάν και με κοιτάν. Το βλέμμα περιέργειας, απορίας, λίγο ενόχλησης. Ένα κάτι σαν “τι θες εδώ πάνω; Συνέχισε το δρόμο σου, ετούτη η φύση δεν είναι των ανθρώπων”.
Και συνέχισα προς τα Πλατύστομα. Αφήνοντας πίσω μου τον Αλέξανδρο και στα αριστερά μου τα Κολυβάτα.
