Σε όλες τις συζητήσεις του τελευταίου διαστήματος που αφορούν την Τεχνητή Νοημοσύνη (Artificial Intelligence – A.I.) η αντιπαράθεση επιχειρημάτων εξαντλείται στο θέμα της ευφυΐας, δηλαδή του πόσο γρήγορα μια μηχανή –και στην ουσία ένας αλγόριθμος– μπορεί να χειριστεί έναν τεράστιο όγκο δεδομένων. Αυτών των δεδομένων που κάποιοι άνθρωποι έχουν καταχωρίσει ως input ή η ίδια η μηχανή έχει καταφέρει να «μάθει», χρησιμοποιώντας την ικανότητά της να αποκομίζει «εμπειρία» από προηγούμενη γνώση.
Η συζήτηση αυτή όμως, κατά την άποψή μου, τίθεται σε λανθασμένη βάση, διότι η ευφυΐα δεν έχει σε τίποτα να κάνει με τη «σοφία» και την ικανότητά μας να λογικευόμαστε. Ο σπουδαίος φιλόσοφος Έριχ Φρομ το είχε ξεκαθαρίσει αυτό ήδη από τη δεκαετία του 1970, όταν ακόμα οι υπολογιστές και οι δυνατότητές τους ήταν ακόμα στα σπάργανα. Ωστόσο, έλεγε ότι η λογική αποχωρισμένη από το συναίσθημα οδηγεί στη σχιζοφρένεια και επισήμαινε τους μεγάλους κινδύνους για την ανθρωπότητα.
Και το ερώτημα είναι, όπως το θέτει ο καθηγητής της Επιστήμης των Υπολογιστών και φιλόσοφος Στιούαρτ Ράσελ στο εξαιρετικά επίκαιρο βιβλίο του «Συμβατή με τον Άνθρωπο; Η Τεχνητή Νοημοσύνη και το πρόβλημα του ελέγχου» (εκδόσεις Τραυλός), «εάν κατασκευάσουμε υπερνοήμονες μηχανές με κάποιον βαθμό αυτονομίας, το πιθανότερο είναι ότι θα βρεθούμε απροετοίμαστοι και ανίκανοι να τις ελέγξουμε».
Με δεδομένη την ικανότητά τους «να βλέπουν ολόκληρο τον κόσμο ταυτοχρόνως» (μέσω δορυφόρων, βάσεων δεδομένων και υποκλοπής συνομιλιών, μέιλ κ.λπ.), τότε θα δημιουργηθεί μια τεράστια δυνατότητα χρήσης ενός Πανοπτικού που δεν θα έχει υπάρξει ξανά στην ανθρώπινη ιστορία. Και, φυσικά, δεν συζητάμε για το εάν κάποια στιγμή οι μηχανές θα φτάσουν να αποφασίζουν εάν «θα πατήσουν το κουμπί»!
κείμενο: Τάσος Τσακίρογλου
