Κείμενο: Δημήτρης Βεργίνης
Το μετά από κάτι όμορφο είναι εμφανές χωρίς πολύ προσπάθεια. Είναι σελιδοδείκτης που εξέχει λίγες σελίδες πριν το τέλος από βιβλίο που διαβάσαμε σχεδόν απνευστί. Το μετά από κάτι όμορφο έχει θέση χαμόγελου σε πρόσωπα, λάμψης σε μάτια, κοινών λέξεων σε διαλόγους.
-Καλημέρα. Ήσουν κι εσύ;
-Καλημέρα. Και βέβαια. Πάλι καλά το αποφάσισα τελευταία στιγμή.
-Μας είχε λείψει κάτι τέτοιο.
-Ναι, ακριβώς αυτό: μας είχε λείψει.
Χτες το βράδυ, στο ασφυκτικά γεμάτο φουαγιέ του Πνευματικού Κέντρου Λευκάδας, ήρθε και γέμισε τα κενά των τελευταίων χρόνων, μια εξαιρετική συναυλία τεσσάρων ανθρώπων που έχουν αφήσει τη δική τους σφραγίδα στην έντεχνη και τη ροκ ελληνική μουσική. Γιοκαρίνης, Ζιώγαλας, Μηλιώκας κι ο απίστευτος Λάκης Παπαδόπουλος έφτιαξαν παρέες, άναψαν κινητά, χαμήλωσαν τα φώτα αλλά -και κυρίως- ξεσήκωσαν.
Απ’ το «Νοσταλγό του ροκ εν ρολ», στο «Μόνη ξανά δε θα σ’ αφήσω» κι απ’ το «Greco Mascara» στον «Κουρσάρο», το «Παλιό μου Παλτό», τα «Ήσυχα βράδια», το «Για να σ’ εκδικηθώ» και τόσα άλλα η Λευκάδα έγινε μια ωραία μεγάλη παρέα για ένα βράδυ. Κι είναι -και- αυτό που οι μικροί τόποι έχουν ανάγκη: τις στιγμές που οι άνθρωποί τους θα νιώσουν μαζί όμορφα. Τις στιγμές που θα τις αφηγούνται ως «είχαμε περάσει ωραία τότε». Αυτές των κυκλωτικών χορών και του κλεισίματος των ματιών από παρευρισκόμενους συνωμότες της χαράς.
Σκεφτόμουν ως επίλογο να έγραφα δυο λόγια για τον Λάκη Παπαδόπουλο, αυτόν τον λεξιπλάστη, τον ιδιοφυή στιχουργό των πιο παράξενων ιστοριών αλλά και των πιο έντονων συναισθημάτων, με τον τόσο αναγνωρίσιμο ήχο στις μουσικές του αλλά αυτό θα αδικούσε τους υπόλοιπους της σκηνής. Κι ήταν όλοι άψογοι δεδομένων των συνθηκών.
Κρατάω, λοιπόν, τις σκέψεις μου για τον Λάκη για άλλη φορά και κλείνω με το εύστοχο της επιλογής του σχήματος για τη συγκεκριμένη εποχή και γιορτή στη Λευκάδα. Τσακίζω τη σελίδα στο ημερολόγιο όμορφων στιγμών του 2023 -όπως και τόσοι άλλοι Λευκαδίτες σήμερα- και πηγαίνω παρακάτω. Προς τα επόμενα όμοια.
