Κείμενο/φωτογραφία: Δημήτρης Βεργίνης
Τα χωράφια του τόπου μας γεμάτα. Οι μνήμες μας, παιδικές κι ανέμελες στους αγρούς και στο πράσινο, γεμάτες κι αυτές. Όπου κι αν πας σε ετούτο το νησί οι κουτσούνες είναι παρούσες. Είναι εκεί με τα πλατιά τους φύλλα, αδιαφορώντας για το έδαφος, την κλίση του, τη γονιμότητά του, την υγρασία του. Είναι εκεί κόντρα σε όλα και σύμμαχοι μόνο με την ομορφιά.
Οι κουτσούνες σε κάθε μέρος ονομάζονται κάπως διαφορετικά. Έτσι θα τις βρούμε ως αγιοβασιλίτσες ή αγριοκρεμμύδα, σκυλοκρέμμυδα, σκυλοκρομμύδα, σκυλοκρόμμυδο, μποτσίκι, μπότσικα, ασκέλετο, ασκελετούρα, αθανατοκρομμύδα, ασκυλλητούρα, ασκέλλα, ασκύλα, κουβαρόσκιλλα, αρχιδόσκιλλα, κρεμμυδόσκιλλα, ασκικονάρα, ασκιλλοκάρα, βασιλοκουτσούνες, γυφτοκρέμμυδα, σχίνους. Η επίσημη ονομασία του φυτού είναι Δριμία η νουμιδική (Drimia numidica) και Δριμία η άφυλλος (Drimia aphylla).
Είναι το φυτό που για το καλό του χρόνου βάζουμε στο σπίτι μας, κρεμάμε πάνω απ’ την πόρτα ή το αφήνουμε κάπου εκεί κοντά στην είσοδο. Την τύχη του τη φέρνει από τις αντοχές του. Όπως το ίδιο δε θέλει νερό ή καλό χώμα για να βλαστήσει, έτσι και το σπιτικό που τη φιλοξενεί θα έχει την ίδια τύχη, το ίδιο ξανάνιωμα όλο το χρόνο. Οικεία μας είναι η εικόνα μικροπωλητών να τις μεταφέρουν πάνω σε κάρα εκείνες τις “καλές μέρες” και να διαλαλούν την καλοτυχία της πραμάτειας τους.
