Από μικρό παιδί, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, μια λατρεία είχα: τη θάλασσα. Την αγαπούσα, ήταν το καταφύγιο, η διέξοδός μου. Άγχος και πανικό μού προκαλούσε η ιδέα και μόνο ότι έπρεπε να αναφερθώ στο όνομά της.
Έπρεπε να το προφέρω σωστά. Θάλασσα! Όχι φάλασσα. Όταν δεν τα κατάφερνα; Γέλια και σχόλια κοροϊδευτικά ξεσπούσαν στην τάξη και τότε άνοιγα την πόρτα και έφευγα. Θυμάμαι τους δασκάλους και τους συγγενείς μου να λένε για μένα: είναι τεμπέλα, δεν τα παίρνει τα γράμματα, ο νους της είναι στο παιχνίδι και διαρκώς ψάχνει τρόπους να αποφύγει το μάθημα. Θυμάμαι και μένα να πασχίζω να ξεχωρίσω το δέλτα από το βήτα, το θήτα από το φι, το έψιλον από το τρία. Κάπως έτσι τα χρόνια πέρασαν και κανείς δεν μου μίλησε για το ενδεχόμενο να ήμουν δυσλεκτική.
Διαβάζοντας το «Χρονικό ενός δυσλεκτικού», του συγγραφέα και βιολόγου Γιάννη Πάσχου, με καταγωγή από τα Ιωάννινα, ήρθαν πάλι όλα στο μυαλό μου… Πρόκειται για έναν έξοχο αναστοχασμό πάνω στην παιδική μαθησιακή δυσκολία και συγκεκριμένα στη δυσλεξία που ο ίδιος αντιμετώπιζε τόσο στα πρώτα σχολικά χρόνια του αλλά και στη μετέπειτα ζωή του.
Με λόγο στιβαρό και περιεκτικό, μιλάει για τις μάχες και τους αγώνες της καθημερινότητας που έδινε ώστε να αντεπεξέλθει στα καθήκοντά του ως μαθητή, τις προσπάθειες να γίνει αποδεκτός και να εκπληρώσει τις προσδοκίες των γονιών του.
Η αφήγηση ξεδιπλώνεται σταδιακά με αμεσότητα και ευαισθησία, μέσα από τα μάτια του μικρού «Ιοάνι». Η συμπόνια και η ταύτιση με αυτόν είναι αναπόφευκτη. Ο «Ιοάνις» όμως προσπαθεί πολύ, έχει επιμονή, έχει θέληση και με το ψυχικό σθένος του πετυχαίνει όλα αυτά που μοιάζουν αδύνατα, διεκδικεί τη ζωή που θέλει και στο τέλος βγαίνει νικητής.
Καθώς διάβαζα σελίδα με σελίδα το βιβλίο, συγκινήθηκα, γέλασα, έκλαψα και στο τέλος ανακούφιση και ικανοποίηση – αισθάνθηκα και θυμήθηκα… Το «Χρονικό ενός δυσλεκτικού» είναι από αυτά τα αναγνώσματα που θα έπρεπε να διδάσκονται στα σχολεία, να μαθαίνουν τα παιδιά για τον εαυτό τους και για τους συμμαθητές τους, να διαβάζονται από εκπαιδευτικούς, γονείς αλλά και από κάθε αναγνώστη, είτε θεωρεί ότι τον αφορά είτε όχι. Όλοι μπορούν να αποκομίσουν χρήσιμες πληροφορίες.
Τέλος, θα ήθελα να αναφερθώ στις εκδόσεις «Περισπωμένη». Αξίζουν συγχαρητήρια για την όμορφη επιλογή τους, μας αποδεικνύουν για ακόμα μία φορά τη σταθερή τους αξία σε ποιότητα και μας χαρίζουν ένα βιβλίο σπουδαίο. Όσο για το εξώφυλλο; Αυτή η εικόνα του κυρίου Πάσχου όταν ήταν παιδί χαράζεται στη μνήμη.
«Τότε, συνειδητοποίησα καλά κάτι που είχα υποψιαστεί από το σχολείο ακόμη: τα παντός είδους κενά και τα συναφή προβλήματά μου θα με συντρόφευαν για πάντα, για όλη μου τη ζωή, και ο μόνος τρόπος να προχωρώ ήταν να κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος η κριτική μου σκέψη, να τη χρησιμοποιώ σαν γέφυρα πάνω από τα μεγάλα κενά για να φτάνω στην ουσία των πραγμάτων, συνδυάζοντας αναγκαστικά περισσότερες παραμέτρους για να πάρω μια απόφαση από αυτές που συνήθως χρειάζονται οι άλλοι. Το χιούμορ και ο αυτοσχεδιασμός πάντα υπήρξαν σωτηρία για τον ψυχισμό μου, αλλά το πιο μαγικό, όταν συνέβαινε, το πιο συναρπαστικό ήταν ο έρωτας. Όποτε ήμουν ερωτευμένος, όλα τα κενά και όλες οι αδυναμίες εξαφανίζονταν, σαν να τα ξεπερνούσα χωρίς προσπάθεια, τα γραπτά μου καλυτερεύαν, η αντίληψή μου οξυνόταν, ο λόγος μου ήταν πιο σταθερός, η σκέψη μου πιο βαθιά, η φαντασία πετούσε, κι εγώ ένιωθα απόλυτα ασφαλής και δημιουργικός, όλα ήταν υπέροχα».
Κείμενο: Χριστίνα Αγγελάκου
