Κείμενο: Δημήτρης Βεργίνης
Τα Χριστούγεννα είναι η κατεξοχήν γιορτή της αγάπης. Στο μυαλό μας οι εικόνες που έρχονται είναι ζεστασιάς, κοντά σε ανθρώπους που αγαπάμε, με δώρα και ζεστό φαγητό, με γέλια και όμορφες στιγμές. Σε έναν κόσμο αντιθέσεων ωστόσο, αυτές ακριβώς οι εικόνες γιγαντώνουν και την άλλη πλευρά των Χριστουγέννων. Την πλευρά της μοναξιάς των ανθρώπων που δεν έχουν κανέναν, του κρύου των ανθρώπων που δεν έχουν στέγη, του πόνου των ανθρώπων που δεν έχουν υγεία, της θλίψης των ανθρώπων που δεν παίρνουν αγάπη.
Στα 1903, ο Ιταλός ζωγράφος Angelo Morbelli έφτιαξε τον πίνακα “Il Natale dei rimasti” (έχει αποδοθεί στα αγγλικά ως “The Christmas of those who remain” ή “The Christmas of those who left behind”). Απεικονίζει τη μοναξιά των ανθρώπων σε μια αίθουσα γηροκομείου. Ανθρώπων μόνων, σκεφτικών, που προσεύχονται, που κοιμούνται, που στέκονται, που απλά είναι εκεί.
Ένας πίνακας υπενθύμισης: ετούτες οι μέρες είναι ολονών. Ας μην αποστρέφουμε το βλέμμα, ας απλώνουμε το χέρι.
