Η Σελήνη μάς καλεί ξανά – Πενήντα χρόνια από την επιστροφή του «Απόλλων 17»

Στη φετινή επέτειο της διαστημικής αποστολής η Σελήνη μοιάζει πιο κοντά από ποτέ στη Γη

Πριν από μισό αιώνα, στις 14 Δεκεμβρίου 1972, οι αστροναύτες της NASA Γιουτζίν Σέρναν και Χάρισον Σμιτ αποχαιρέτησαν τη Σελήνη, γράφοντας «τέλος» στην ιστορία των επανδρωμένων αποστολών στον φυσικό μας δορυφόρο. Δύο χρόνια νωρίτερα, άλλωστε, είχαν ακυρωθεί τα σχέδια για τη συνέχιση του προγράμματος «Απόλλων». Οι δύο αστροναύτες επέστρεψαν στον θάλαμο διακυβέρνησης, όπου τους περίμενε ο Ρόναλντ Έβανς, το τρίτο μέλος, και ξεκίνησαν το ταξίδι της επιστροφής.

 Η επέτειος της Τετάρτης είναι για τους λάτρεις της διαστημικής εξερεύνησης πάντα μελαγχολική, καθώς σηματοδοτεί το γκρέμισμα μιας γέφυρας φτιαγμένης με επινοητικότητα, τεχνολογία και πολλά χρήματα, που συνέδεσε πρόσκαιρα τη Γη με τη Σελήνη. Η φετινή επέτειος είναι πιο αισιόδοξη. Το «Aρτεμις 1», πρώτη αποστολή του ομώνυμου προγράμματος, προσέγγισε τη Σελήνη, πραγματοποίησε τροχιές γύρω από αυτή και επέστρεψε απρόσκοπτα βουτώντας στον Ειρηνικό Ωκεανό στις 11 Δεκεμβρίου, την ίδια ημερομηνία που μισό αιώνα νωρίτερα οι Σμιτ και Σέρναν βρέθηκαν για τελευταία φορά πάνω στη Σελήνη.

Από τον Δεκέμβριο του 1972 (αριστερά, το «Απόλλων 17») η επιστημονική κοινότητα ανέμενε την ημέρα που ο άνθρωπος θα επέστρεφε στη Σελήνη, όπως θα συμβεί με το πρόγραμμα «Αρτεμις» (δεξιά). [NASA via The New York Times]

Δρόμος για το «Άρτεμις 3»

Το μη επανδρωμένο «Άρτεμις 1» θα διαδεχθεί το «Άρτεμις 2» που θα πραγματοποιήσει, με τετραμελές πλήρωμα, τροχιά γύρω από τη Σελήνη προτού επιστρέψει στον πλανήτη μας, ανοίγοντας διάπλατα τον δρόμο για το «Άρτεμις 3» που θα μεταφέρει αστροναύτες στη σεληνιακή επιφάνεια. Το μήνυμα είναι σαφές: επιστρέφουμε στη Σελήνη.

To 1972 o πόλεμος στο Βιετνάμ, ο πόλεμος κατά της φτώχειας και o σκεπτικισμός της κοινής γνώμης για τη διαστημική εξερεύνηση δεν επέτρεψαν τη συνέχιση του προγράμματος «Απόλλων». Η δουλειά που κληροδότησαν οι τελευταίοι «περιπατητές» της Σελήνης στην παγκόσμια κοινότητα είναι ιδιαίτερα σημαντική. Τα δείγματα ορυκτών που συνέλεξαν με αυτά των προηγούμενων αποστολών αποτέλεσαν τον ακρογωνιαίο λίθο για την ανάπτυξη της σεληνιακής επιστήμης. Έκτοτε η επιστημονική κοινότητα ανέμενε την ημέρα που ο άνθρωπος θα επέστρεφε στη Σελήνη, όπως θα συμβεί με το πρόγραμμα «Άρτεμις».

Παρά την πάροδο μισού αιώνα, η αντιπαράθεση για την ανάγκη επιστροφής, τόσο για τον λόγο όσο και για τον τρόπο, στη Σελήνη εξακολουθεί να μαίνεται.

Όταν το πλήρωμα του «Απόλλων 17» ξεκίνησε το ταξίδι της επιστροφής, εκείνο τον ιδιαίτερα θερμό Δεκέμβριο του 1972, δελφίνια κολυμπούσαν στον ποταμό Γιανγκ Τσε, χρυσοί βάτραχοι χοροπηδούσαν στα τροπικά δάση της Κόστα Ρίκα και ζούσαν δύο βόρειοι λευκοί ρινόκεροι. Πενήντα χρόνια αργότερα, όταν το «Άρτεμις 1» επέστρεψε στη Γη, ο πλανήτης μας είναι αρκετούς βαθμούς Κελσίου θερμότερος και έχουμε αυξηθεί κατά τέσσερα δισεκατομμύρια.

πηγή