Πετρέλαιο στα… μούτρα του Κλιμτ;

«Είναι κάπως νετσαγιεφικό…», παρατήρησε, αμφίθυμος, ένας φίλος. «Το μόνο που κατορθώθηκε είναι να επιστρέψει αναγκαστικά η ‘‘τζαμιοκρατία’’, μια ψυχρή διαμεσολάβηση στην τέχνη – ό,τι σιχαίνομαι», επιχειρηματολόγησε γνωστός, ρηξικέλευθος εικαστικός. «Αν ο κόσμος καταστραφεί, τι να την κάνεις την τέχνη;

Την απολαμβάνουν μαικήνες που “ξεπλένουν” λεφτά αγοράζοντας έργα, ενώ με τις business τους καταστρέφουν λαούς και οικοσυστήματα», έλεγε ένας συνάδελφος.

«Μωρέ είσαι με τα καλά σου; Τι φταίει ο Κλιμτ για όλα αυτά;», του απάντησε ένας πολιτικά ομόδοξός του, αλλά εντελώς «απέναντι» ως προς τη συγκεκριμένη «ακτιβιστική δράση» που θέλει νέοι άνθρωποι σε μουσεία όλου του κόσμου (σε Νέα Υόρκη, Βιέννη, Μαδρίτη, Ρώμη, Χάγη, Λονδίνο, Αίγυπτο) να «επιτίθενται» σε διάσημα έργα (των Βαν Γκογκ, Βερμέερ, Γκόγια, Κλιμτ κ.ά.) πετώντας από σούπα μέχρι πετρέλαιο για να διαδώσουν το οικολογικό τους μήνυμα.

Το φαινόμενο έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις ώστε διευθυντές 92 μουσείων απ’ όλο τον κόσμο, από το Λούβρο μέχρι το MoMA (απούσης της Ελλάδας), συνυπέγραψαν δήλωση προειδοποιώντας ότι ανάλογες επιθέσεις «υποτιμούν την ευθραυστότητα αναντικατάστατων αντικειμένων που είναι μέρος της παγκόσμιας κληρονομιάς».

Αυτή υπήρξε ως εδώ και η επισημότερη έκφανση ενός μεγάλης κλίμακας παγκόσμιου διαλόγου που έχει πυροδοτηθεί εμπλέκοντας σχετικούς και άσχετους με την οικολογία ή την τέχνη. Από αυτήν την άποψη οι (πράγματι κάπως νετσαγιεφικοί) ακτιβιστές πέτυχαν τον στόχο τους: Όλοι μιλούν για το οικολογικό τους μήνυμα, αν και αρκετοί με απέχθεια για τους ίδιους και τη μέθοδό τους.

Επίσης όλοι μιλούν για τα έργα που έγιναν ως τώρα στόχος, ακόμα κι αν δεν ξέρουν ότι οι περισσότεροι από τους δημιουργούς πέθαναν πάμφτωχοι έχοντας πρώτα πληρώσει πανάκριβα το μερίδιό τους στη ζωή και σε αγώνες ενάντια στο πολιτικό και καλλιτεχνικό κατεστημένο της εποχής τους, είτε ήταν η Ιερά Εξέταση, είτε οι ναζί, είτε η χλεύη, το ψυχιατρείο και η απομόνωση.

Τα έργα τους είναι και θαυμαστές αποδείξεις νίκης ενάντια σε εσωτερικούς κι εξωτερικούς δαίμονες. Κι αυτό θα θυμίζουν εσαεί εφόσον επιβιώσουν. Και πάντως όχι ότι κάποτε υπήρξαν αστρονομικά «χτυπήματα» στο χρηματιστήριο της τέχνης.

Κείμενο: Ναταλί Χατζηαντωνίου

πηγή