Το βιβλιοπωλείο Fagottobooks στη Λευκάδα προτείνει

Βιβλία προτείνει ο Δημήτρης Βεργίνης

Ο Αύγουστος δεν έχει πάντα καλή διάθεση. Δε σημαίνει δίχως όρους χαμόγελα ο ερχομός του. Εκείνο το «δεν έχει ειδήσεις ο Αύγουστος» του Ουμπέρτο Έκο, έχει βρεθεί ξανά και ξανά να απολογείται μπρος σε καταιγισμό γεγονότων, μπρος σε συμβάντα που άλλαξαν την ανθρωπογεωγραφία ή/και την ιστορία του πλανήτη.

Με τις γυναικοκτονίες να μας χτυπάνε ως είδηση σε καθημερινή βάση πια στην Ελλάδα, με τη φωτιά στη Βάλια Κάλντα να συνεχίζεται για 10η μέρα και με το ρόλο της δικαιοσύνης να έχει περάσει ως συζήτηση ή ως αναρώτηση από τα χείλη των περισσοτέρων μας το τελευταίο διάστημα, ψάχνω βιβλία που θα μας κρατήσουν συντροφιά αυτή την πρώτη βδομάδα του μήνα που η χώρα παραδοσιακά κατεβάζει ρολλά.

1. Η άλλη Κατερίνα, Αύγουστος Κορτώ, εκδόσεις Πατάκη

Ο Αύγουστος Κορτώ, 9 χρόνια μετά την «Κατερίνα» του επανέρχεται με την «Άλλη Κατερίνα». Εννιά χρόνια αφού έγραψε για τη μητέρα του και παρέσυρε με τη γραφή και το συναίσθημα και τις εικόνες ό,τι βρέθηκε στο -αναγνωστικό ή θεατρικό- διάβα του, επανέρχεται και πιάνει την ιστορία αλλιώς. Μια εξαιρετική ιδέα, ένα σκαρίφημα του «αν». Αν η Κατερίνα δεν είχε αυτοκτονήσει στα 49 της; Αν όλα ήταν αλλιώς; Αν ζούσε, είχε παιδιά, εγγόνι, αν είχε ζήσει τα χρόνια του κορονοϊού, αν είχε μια ζωή όπως όλοι οι υπόλοιποι, τότε τι;

Και για να το πάει ακόμη λίγο παραπέρα, αν αυτή η Κατερίνα έβρισκε το βιβλίο που όλοι ξέρουμε και έχει γραφτεί και που μιλάει για τη ζωή της, πώς θα το αντιμετώπιζε; Πώς σηκώνει κάποιος το βάρος του να τον έχουν βιογραφίσει, να μιλάνε για μια τσακισμένη ζωή, για μια αυτοκτονία; Αρχίζει να αμφιβάλει για τα πάντα, ακόμη και για την ύπαρξή της ή το αγνοεί και το κλείνει στο συρτάρι;

2. Όταν παύουμε να καταλαβαίνουμε τον κόσμο, Μπενχαμίν Λαμπατούτ, εκδόσεις ΔΩΜΑ

Λίγες φορές σε κάθε δεκαετία εμφανίζεται ένα βιβλίο κι ένας συγγραφέας που αλλάζει τα δεδομένα της γραφής όπως τα ξέραμε. Που πιάνει την τελματωμένη κι επίπεδη συγγραφή και την ταρακουνάει συθέμελα. Ας πούμε σαν πιτσιρίκι που προσπαθεί να αδειάσει έναν κουμπαρά.

Ο Μπενχαμίν Λαμπατούτ αυτό έκανε με το «Όταν παύουμε να καταλαβαίνουμε τον κόσμο». Έφτιαξε ένα βιβλίο που χαρακτηρίζεται λογοτεχνικό την ίδια στιγμή που είναι επιστημονικό. Καταπιάστηκε με τις πιο δύσκολες επιστημονικές θεωρίες και τους σημαντικότερους επιστήμονες του προηγούμενου αιώνα την ίδια στιγμή που έφτιαξε μια -το λιγότερο- ελκυστική μυθοπλασία.

Έχω διαβάσει πολλές κριτικές για το βιβλίο κι όλες τους προσπαθούν να βρουν τρόπο να το κατατάξουν κάπου. Θα κρατήσω το χαρακτηρισμό του “New Yorker” που υπάρχει και στο εσώφυλλο της ελληνικής έκδοσης: «Κάψουλα υδροκυανίου»!

3. Ο φίλος μου ο Τζιμ, Kitty Crowther, εκδόσεις Μάρτης

Τα παιδιά ξέρουν τι είναι φιλία σχεδόν από τη στιγμή που ξέρουν και τι είναι οικογένεια. Έχουν φίλους σχεδόν από την πρώτη μέρα που θα αρχίσουν να έχουν συνείδηση του κόσμου. Αρκεί να δουν ένα ακόμη παιδί.

Και; Είναι όλες οι φιλίες εύκολες; Είναι πάντα εύκολο να έχουμε δίπλα μας κάποιον που επιλέξαμε και μας επέλεξε ως τέτοιο; Η Kitty Crowther έρχεται και βοηθάει τα παιδιά να σταθούν δίπλα και να στηρίξουν κάθε επιλογή τους. Ακόμη κι αν αυτή είναι κόντρα στα θέλω γνωστών, γειτόνων, συγχωριανών. Γιατί η φιλία δεν κοιτάζει το διαφορετικό, δεν την νοιάζει η ομοιομορφία. Η φιλία είναι πολύχρωμη και πολύμορφη. Κι αυτό εξηγούν ο Τζιμ κι ο Τζακ, ο γλάρος κι ο κότσυφας της ιστορίας.