Οι αστικοί κήποι βρώσιμων φυτών αποκτούν ζήτηση σε ολόκληρο τον αστικό πληθυσμό. Ένα σχόλιο για την αστική γεωργία.
Εδώ και αρκετό καιρό, προσπαθώ να γράψω κάτι σε σχέση με την Αστική Γεωργία που λιθαράκι της αποτελεί και η επαγγελματική μου ενασχόληση.
Στην κεντρική Ευρώπη, εδώ και καμία σαρανταριά χρόνια, χώροι με καρποφόρα, είναι διαθέσιμοι για συγκομιδή, έναντι χαμηλού αντιτίμου, ενώ έχουν εμφανιστεί εδώ και αρκετό καιρό και δημόσιοι χώροι, ελεύθεροι στους πολίτες, φυτεμένοι με οπωροφόρα δένδρα.
Στην δεκαετία του 80, φοιτητές στην Γερμανία, οργανώναμε βόλτες με ποδήλατα γύρω από την πόλη (Darmstadt) για να μαζέψουμε –μέχρι να σκάσουμε- κεράσια, από ένα ‘’αγρόκτημα’’ στα περίχωρα.
Η χαρά της επαφής με την διαδικασία παραγωγής -επιλεκτικά- ήταν πάντα ψυχοθεραπευτική διαδικασία. Ο αστικός τρόπος διαβίωσης, αποξένωσε αργά αλλά σταθερά, την παραγωγική διαδικασία του πρωτογενούς τομέα από την καθημερινότητα.
Τα τελευταία χρόνια, η διάθεση του κόσμου για τον έλεγχο παραγωγής της τροφής του, αυξάνεται παγκόσμια. Οι αστικοί κήποι βρώσιμων φυτών αποκτούν ζήτηση σε ολόκληρο τον αναπτυγμένο αστικό πληθυσμό. Η καθαρότητα της μαζικά παραγόμενης και καταναλούμενης τροφής, είναι αμφισβητήσιμη. Η παραγωγή της, μέσω χημικών επιβλαβών σκευασμάτων, οι αποδείξεις συσχετισμών πολλών ασθενειών με την χρήση στην παραγωγή ζιζανιοκτόνων, κτίζουν τείχος δυσπιστίας απέναντι στο αγαθό που μαζικά προσφέρεται. Στα παραπάνω προστίθεται και η επισιτιστική ανασφάλεια.
Η αστική γεωργία, ήρθε σαν λύση απέναντι στα παραπάνω. Ολοένα και περισσότερος κόσμος, προσπαθεί να καλλιεργήσει μέρος των αναγκών της τροφής του.
Σε μεγάλα αστικά κέντρα, δημιουργούνται δημοτικοί λαχανόκηποι ακόμα και σε δώματα κτιρίων. Στην Θεσσαλονίκη, κρατάνε χρόνια, τα εγχειρήματα των Περιαστικών Καλλιεργητών (ΠΕΡΚΑ), οι λαχανόκηποι του πανεπιστήμιου στην ανατολική πλευρά της πόλης και προσπάθειες αρκετών Δήμων να δώσουν χώρο για καλλιέργειες στους πολίτες.
Συνώνυμο της καθαρότητας της τροφής, αποτελεί η παραγωγή της (στον φυτικό τομέα) από παραδοσιακές ποικιλίες γενετικού υλικού. Ποικιλίες που είναι εγκλιματισμένες πολλές δεκαετίες στα μέρη που παράγονται, έχουν προσαρμοστεί και επιβιώσει στις χρόνιες κλιματικές μεταβολές, έχουν αναπτύξει άμυνες απέναντι σε φυσικούς εχθρούς. Αναπαράγονται μαζεύοντας σε κάθε σοδιά τον σπόρο τους, βοηθώντας και την αυτάρκεια, απέναντι στην μαζική προσφορά των εργαστηριακά βελτιωμένων ποικιλιών (υβρίδια).
Το στοίχημα του αμέσου μέλλοντος –κατά την ταπεινή μου γνώμη- είναι η στροφή μέρους των επαγγελματιών παραγωγών, στην βιολογική παραγωγή με παραδοσιακές ποικιλίες. Εξ’ άλλου, βιολογική παραγωγή χωρίς αυτές, είναι απλά μια πιο υγιεινή μεθοδολογία.
Κείμενο: Νίκος Μισυρλής, ιδρυτής της Agriherb
