Κείμενο Δημήτρης Βεργίνης
Το να έχεις μια ανιψιά 8 χρονών είναι πάντα μια καλή αφορμή να κάνεις πράγματα που δύσκολα θα ξεκουνιόσουν να κάνεις δίχως αυτή. Είναι μια καλή αφορμή γέλιου και μια διαρκής υπενθύμιση ότι αυτό δεν είναι παρελκόμενο της ζωής μας αλλά βασικό συστατικό της. Την Παρασκευή το βράδυ λοιπόν, πιστοί στα παραπάνω, βρεθήκαμε στο Κηποθέατρο «Άγγελος Σικελιανός» για να δούμε την παράσταση, που κάλεσε και υποδέχτηκε στο νησί το αθλητικό σωματείο «Ελπίδες» και ανέβασε η θεατρική ομάδα «Μικρός Νότος», ο Ραφτάκος των Λέξεων, του αγαπημένου παραμυθά Αντώνη Παπαθεοδούλου.
Ο Παπαθεοδούλου είναι ένας βραβευμένος συγγραφέας παιδικού βιβλίου στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Οι λέξεις στις σελίδες που γεμίζουν απ’ τη γραφή του, χορεύουν με τέτοιους τρόπους που δεν μπορείς παρά να αναρωτηθείς «τι λάθος έχουμε κάνει στη ζωή μας εμείς οι μεγάλοι και μεταμορφώνουμε τον πλανήτη σε έναν κόσμο τόσο δύσκολο για τα παιδιά;» Διαβάζοντας την Πόλη που έδιωξε τον πόλεμο νιώθεις ένα δάγκωμα στο στομάχι για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ουκρανία, για ό,τι συμβαίνει κι έχει συμβεί σε τόσες γωνιές αυτού του πλανήτη. Διαβάζοντας τους Καλούς και Κακούς Πειρατές ή τους Καλούς και Κακούς Ιππότες χαμογελάς, εμπνέεσαι αλλά ταυτόχρονα ψάχνεις και μόνος σου τις απαντήσεις που ο καλός παραμυθάς σε αφήνει να σκεφτείς. Τα βιβλία του πολλά, οι εικονογραφήσεις τους από την Ίριδα Σαμαρτζή, τη Μυρτώ Δεληβοριά κ.α. μαγικές και ακόμη δεν έχω γνωρίσει παιδί που να μην τα αγαπάει από την πρώτη ανάγνωση.
Ο Ραφτάκος των Λέξεων είναι η ιστορία ενός ράφτη που έπλεκε τα ρούχα των ανθρώπων της πόλης του όχι από μαλλί, βαμβάκι ή τζιν αλλά από λέξεις. Είναι η ιστορία του να δροσίζεις κάποιον με ένα καπέλο πλεγμένο από ίσκιο, πλατάνι, γάργαρο νερό, βουτιές ή ακόμη καλύτερα του να ζεσταίνεις κάποιον με ένα πουλόβερ πλεγμένο από φωτιά, τζάκι, θράκα, αγάπη, αγκαλιά. Είναι όμως και η ιστορία του σύγχρονου κόσμου, των πόλεων της αποξένωσης, της μόδας και της παραμέλησης των βασικών αξιών. Είναι το πέρασμα από τη χαρά στη λύπη αλλά όπως οφείλει ως παραμύθι, είναι και η ανατροπή ξανά των αισθημάτων. Είναι το τέλος όπου ο ραφτάκος είναι αυτός που φέρνει ξανά το χαμόγελο στην πόλη και τους ανθρώπους της στις μνήμες της αγάπης, της ευγένειας, της φιλίας και της ομορφιάς.
Εδώ είναι που έκανε και τη δική της όμορφη παρέμβαση η θεατρική ομάδα του «Μικρού Νότου». Έπαιξε πολύ με τη λέξη «Μαζί». Την έβαλε στα χείλη των παιδιών που παρακολουθούσαν γελώντας και συμμετέχοντας. Τους την έμαθε στη νοηματική γλώσσα κι έκλεισε την παράσταση με όλο το θέατρο να τραγουδάει για τον μόνο τρόπο που μπορεί αυτός ο κόσμος να είναι όμορφος, για τον μόνο τρόπο που μπορούμε όλοι να προχωράμε μαθαίνοντας από το άδολο γέλιο των παιδιών: μαζί.
Ένας ιδιαίτερος και ζεστός χώρος στην παλιά πόλη της Λευκάδας, εξαιτίας ενός παραμυθιού και μιας ταλαντούχας ομάδας, γέμισε γέλια κι έφτιαξε ωραίες μνήμες στα παιδιά του νησιού που βρέθηκαν εκεί. Κι όπως έλεγε η ανιψιά μου με τις φίλες της κάποια στιγμή προς το τέλος κοιτώντας το φεγγάρι πάνω από τη σκηνή : «ήταν τόσο όμορφα»!
*Η ομάδα του Μικρού Νότου αποτελείται από τους ηθοποιούς Νίκο Αξιώτη, Δημήτρη Γιαννή και Έλσα Λουμπαρδιά. Η παράσταση σκηνοθετήθηκε από τον Γιώργο Τζαβάρα.
