Ο Δρ. Ευάγγελος Ελευθερίου εξερευνά τις νέες τεχνολογίες μνήμης και αποθήκευσης, εμπνεόμενος από τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Γιατί το έργο του είναι τόσο σημαντικό;
Ένας σημαντικός Έλληνας επιστήμονας, εξελέγη μέλος της National Academy of Engineering των ΗΠΑ, ως Foreign Member. Η εκλογή αυτή είναι μια διεθνής διάκριση και ο Δρ. Ευάγγελος Ελευθερίου εξελέγη για την αναγνώριση της συνεισφοράς του στην εξέλιξη της επιστήμης σε σημαντικούς τεχνολογικούς τομείς αφού η ερευνητική του δραστηριότητα άνοιξε νέους δρόμους και έχει παγκόσμια επίδραση στην επιστημονική περιοχή της αποθήκευσης ψηφιακών πληροφοριών.
Ο Δρ. Ελευθερίου είναι διπλωματούχος μηχανικός και Επίτιμος Διδάκτορας του Τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών της Πολυτεχνικής Σχολής του Πανεπιστημίου Πατρών και διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Carleton, στον Καναδά. Είναι επίσης υπεύθυνος για τις δραστηριότητες νευρομορφικής πληροφορικής της IBM Research – Ζυρίχης και Διευθυντής του Cloud and Computing Infrastructure Department.
Ερευνητές της ΙBM Research στη Ζυρίχη της Ελβετίας, με επικεφαλής τον Δρ. Ελευθερίου, δημιούργησαν τεχνητούς νευρώνες που μιμούνται τη λειτουργία των πραγματικών (βιολογικών) νευρώνων. Αν και οι επιστήμονες θεωρούσαν επί δεκαετίες ότι κάτι τέτοιο είναι δυνατό, χωρίς να μπορούν να το αποδείξουν, η ερευνητική ομάδα IBM Ζυρίχης με επικεφαλής τον Δρ. Ελευθερίου τα κατάφερε.
Το 2001, άρχισε να εργάζεται πάνω σε μια ιδέα που προέκυψε από τον Νομπελίστα Γερντ Μπίνιγκ (1986): τη χρήση μικροσκοπίας ατομικής δύναμης όχι μόνο για επιφάνειες εικόνας αλλά και για τον χειρισμό της επιφάνειας μαλακών υλικών, όπως πολυμερών, με τη μορφή αποθέσεων κλίμακας νανομέτρου. Αυτή η έννοια είναι σήμερα γνωστή ως Millipede Storage. Το έργο «millipede» επιλέχθηκε το 2003 ως Τεχνολογία της Χρονιάς από την IndustryWeek των ΗΠΑ.
Μέσα από αυτό έγιναν σημαντικές βελτιώσεις στον τομέα της νανοεπισκοπητικής έρευνας, μια βασική τεχνολογία που επιτρέπει τη διερεύνηση και τη μελέτη της ύλης σε νανομετρική κλίμακα. Η συγκεκριμένη τεχνολογία έχει εφαρμογή σε μια ποικιλία εφαρμογών που περιλαμβάνουν όχι μόνο αποθήκευση δεδομένων, αλλά και τη μοριακή βιολογία, τη μετρολογία, τη νανολιθογραφία και τη μικροσκοπία ανίχνευσης σάρωσης. Επίσης συν-ανέπτυξε τον αλγόριθμο προοδευτικής αύξησης άκρων (PEG). Αυτός ο αλγόριθμος έχει μεγάλη σημασία στη θεωρία γραφημάτων, καθώς και στην κατασκευή ισχυρών LDPC κωδίκων μικρού μήκους μπλοκ (μια μεθοδολογία που χρησιμοποιείται εκτενώς σε συστήματα εγγραφής και μετάδοσης).
Από το 2007, ο ίδιος και η ομάδα επικεντρώνονται όλο και περισσότερο στη μνήμη αλλαγής φάσης (PCM) ως κατηγορία μνήμης αποθήκευσης που γεφυρώνει το χάσμα μεταξύ μνήμης και αποθήκευσης. Ασχολείται εκτενώς με τεχνολογίες αποθήκευσης που μπορούν να διατηρήσουν τα δεδομένα για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα και εμπνέεται από τον τρόπο λειτουργίας του εγκεφάλου, όπως νευρωνικά δίκτυα και συστήματα που αξιοποιούν μηχανισμούς μνήμης ως στοιχεία επεξεργασίας. Αυτή η υπολογιστική διαδικασία αναφέρεται στην διεθνή βιβλιογραφία ως «in-memory computing».
