Η Τέχνη προσφέρει το μυστήριο, χωρίς το οποίο ο κόσμος δεν θα μπορούσε να υπάρξει.
Τίποτα δεν είναι μπερδεμένο. Εκτός από το μυαλό.
Η ζωή με υποχρεώνει να πρέπει να κάνω κάτι, κι έτσι ζωγραφίζω.
Ο άνθρωπος με το καπέλο είναι ο Κος Μέσος Όρος σε όλη την ανωνυμία του. Κι εγώ φοράω καπέλο. Δεν έχω καμιά ιδιαίτερη επιθυμία να ξεχωρίσω από το πλήθος.
Πράγματι, δεν είμαστε παρά οι υπήκοοι αυτού του κόσμου, του τάχα πολιτισμένου, όπου η ευφυΐα και η χαμέρπεια, ο ηρωισμός και η βλακεία, βολεύοντάς τα μια χαρά μεταξύ τους, βρίσκονται εναλλάξ στο προσκήνιο.
Το παρόν βρωμάει μετριότητα και ατομική βόμβα.
Χωρίς μια επαναστατική σκέψη ενάντια στους λίγο πολύ αυθαίρετους κανόνες που προσπαθούν να μας επιβάλουν, ο σουρεαλισμός δεν θα μπορούσε να αποδώσει μια υπέρτατη αξία στην ιδέα ότι η ανθρώπινη ζωή πρέπει ανυπερθέτως να είναι άξια να τη ζει κανείς.
Για μένα ο κόσμος είναι η αμφισβήτηση της κοινής λογικής.
Απεχθάνομαι το παρελθόν μου, και όλων των άλλων. Απεχθάνομαι την παραίτηση, την υπομονή, τον επαγγελματικό ηρωισμό και τα υποχρεωτικά όμορφα συναισθήματα. Απεχθάνομαι επίσης τις διακοσμητικές τέχνες, τη λαογραφία, τη διαφήμιση, τις φωνές που κάνουν ανακοινώσεις, την αεροδυναμική, τους προσκόπους, τη μυρωδιά της ναφθαλίνης, τα γεγονότα της στιγμής και τους μεθυσμένους ανθρώπους.
Οι άνθρωποι που αναζητούν συμβολικό νόημα αδυνατούν να αντιληφθούν την έμφυτη ποίηση και το μυστήριο των εικόνων.
Κάθε στιγμή είναι μια απρόοπτη ανακάλυψη, κάθε στιγμή φανερώνεται το απόλυτο μυστήριο του παρόντος. Για μένα ο κόσμος είναι η αμφισβήτηση της κοινής γνώμης.
Νομίζω ότι είμαστε υπεύθυνοι για το σύμπαν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αποφασίζουμε οτιδήποτε.
Η ζωγραφική μου είναι ορατές εικόνες που δεν κρύβουν κάτι -προκαλούν μυστήριο και, πράγματι, όταν κάποιος βλέπει έναν από τους πίνακές μου, θέτει στον εαυτό του αυτήν την απλή ερώτηση: «Tι σημαίνει αυτό;» Οι πίνακές μου δεν σημαίνουν κάτι, επειδή και το μυστήριο δεν σημαίνει κάτι- είναι απλά άγνωστο».
Κάθε τι που βλέπουμε, κρύβει κάτι. Και πάντα θέλουμε να δούμε τι είναι αυτό που είναι κρυμμένο μέσα σε αυτό που βλέπουμε.
Δεν πρέπει να φοβόμαστε το φως της μέρας μόνο και μόνο επειδή σχεδόν πάντα φωτίζει έναν στενάχωρο κόσμο.
Να είσαι σουρεαλιστής σημαίνει να αποκλείεις από το μυαλό σου την ανάμνηση όσων έχεις δει. Να είσαι σουρεαλιστής σημαίνει να αναζητάς πάντοτε αυτό που δεν έχει συμβεί.
Τα όνειρα της νύχτας μου είναι αδιάφορα. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι τα όνειρα που βλέπω στο ξύπνιο μου.
Ο Ρενέ Μαγκρίτ (21 Νοεμβρίου 1898 – 15 Αυγούστου 1967) ήταν Βέλγος σουρεαλιστής ζωγράφος με επιρροές από το κίνημα του ντανταϊσμού. το έργο του είναι γνωστό για την πρόκληση των προκαθορισμένων αντιλήψεων των παρατηρητών για την πραγματικότητα. Η απεικόνισή του επηρέασε την ποπ τέχνη, τον μινιμαλισμό και την εννοιολογική τέχνη. Το 1926, ο Μαγκρίτ ζωγράφισε τον πρώτο του σουρρεαλιστικό πίνακα, Le jockey perdu, και έκανε την πρώτη του έκθεση στις Βρυξέλλες το 1927. Οι κριτικοί τού επιτέθηκαν μαζικά. Απογοητευμένος με την αποτυχία, μετακόμισε στο Παρίσι, όπου έγινε φίλος με τον Αντρέ Μπρετόν και έγινε μέλος της ομάδας των σουρρεαλιστών. Ο Ρενέ Μαγκρίτ ήταν ένας αριστοτεχνικός ζωγράφος και υπήρξε μία από τις πιο ιδιότυπες και χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες του ευρωπαϊκού σουρεαλισμού. Πρώην σχεδιαστής αφισών και διαφημίσεων, δημιούργησε πολύ εντυπωσιακά έργα, τοποθετώντας συχνά οικεία αντικείμενα σε ασυνήθιστα περιβάλλοντα. Πίστευε απόλυτα ότι το «μη πραγματικό είναι το κέλυφος του πραγματικού» και πάνω σε αυτή την πεποίθηση ύφανε τη ζωή και την τέχνη του. Ο Μαγκρίτ είχε κοινές πολιτικές απόψεις με τα περισσότερα μέλη του υπερρεαλιστικού κινήματος, αφού δήλωνε κομμουνιστής. Το 1929 εντάχτηκε στο Κομμουνιστικό κόμμα Βελγίου, από το οποίο αποχώρησε μετά από μόλις λίγους μήνες. Είχε ενταχθεί και αποχωρήσει από το κομμουνιστικό κόμμα αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της ζωής του, λόγω διαφωνιών. Υπήρξε επίσης αγνωστικιστής μέχρι το τέλος της ζωής του.
