Μια συνέντευξη με αφορμή τα 5 χρόνια του χρήσιμου περιοδικού δρόμου
Του Στέλιου Πουρνή
-Αλήθεια κύριε Αλεφάντη: Τι είναι για σας η σχεδία;
-Υπήρξε κάποιο περιστατικό που να αποτέλεσε την αφορμή εκκίνησης τούτου του εγχειρήματος;
Βέβαια. Την άνοιξη του 2005 όπου ακόμη ζούσα στην Αυστραλία ένα Σάββατο πρωί εκεί που έπινα το καφέ σε ένα καφέ της Μελβούρνης διάβασα στην εφημερίδα μου ένα άρθρο για την εθνική αστέγων της Αυστραλίας . Αρχικά και εμένα μου έκανε εντύπωση και είναι ερώτηση που μου γίνεται συχνά. “Μα άστεγοι και παίζουν ποδόσφαιρο;” αδυνατούσα να καταλάβω κι εγώ πόσο σημαντικό είναι.
Την επόμενη Τετάρτη και 2 η ώρα το μεσημέρι ήμουν στο γήπεδο του Φίτσο όπου γίνονταν οι προπονήσεις της ομάδας. Και έπαθα πλάκα με αυτό που είδα. Άνθρωποι ταλαιπωρημένοι να συμμετέχουν σε ποδοσφαιρικό παιχνίδι και τα πρόσωπά τους φωτίζουν αμέσως. Πως αλλάζει η ψυχή τους.
Μερικούς μήνες μετά και ερχόμενος στην Ελλάδα για να ζήσω, στην Αθήνα και συγκεκριμένα στα Εξάρχεια , έβλεπα από το παράθυρό μου κάποιους ανθρώπους να βγαίνουν από ένα εγκαταλελειμμένο κτήριο γύρω στις 10-11. Έβγαιναν από κάτι μπατζούρια, έβαζαν ένα τούβλο και φεύγανε. Το έβλεπα αυτό ολόκληρο το χειμώνα του 2006. Το επόμενο καλοκαίρι ήταν το μουντιάλ, το παγκόσμιο κύπελο στη Γερμανία. Σκέφτηκα πως θα ήταν ωραία ιδέα στο περιοδικό που δούλευα να κάνουμε ένα αφιέρωμα στο παγκόσμιο κύπελο αστέγων. Έτσι το επόμενο καλοκαίρι έφτιαξα στην Ελλάδα την εθνική αστέγων. * Ζητά συγνώμη γιατί μακρηγορεί*.
Το 2007 πρώτη συμμετοχή στο παγκόσμιο κύπελο αστέγων στη Κοπεγχάγη. Ήμασταν οι καλύτεροι πελάτες, φάγαμε αμέτρητα γκολ. Πήραμε όμως το κύπελλο για το ευ αγωνίζεσθαι που είναι το πιο σημαντικό σε αυτό το θεσμό. Εκεί ήταν που έκανα την επαφή με το διεθνές δίκτυο περιοδικών δρόμου. Από τότε ήμουν βέβαιος πως θα κάνουμε στην Ελλάδα ένα περιοδικό δρόμου. Μας πήρε 6 χρόνια και από το 2013 η σχεδία κυκλοφορεί στους δρόμους της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας.
-Έχετε προγραμματισμένες δράσεις; Αν ναι τι στόχους έχουν για το περιοδικό;
Θέατρο, πολιτισμός, αθλητισμός, συμμετοχή σε σεμινάρια. Ένα σωρό δράσεις που απευθύνονται τόσο στους πωλητές της σχεδίας όσο και στην ευρύτερη κοινωνία. Για παράδειγμα σε λίγες μέρες η ομάδα αστέγων αναχωρεί για το Μεξικό όπου θα διεξαχθεί το παγκόσμιο πρωτάθλημα αστέγων * πάλι θα φάμε πολλά γκολ, έχουμε φτιάξει παράδοση. Είναι για μας σημαντικό, με αξιοπρέπεια, οι συνάνθρωποί μας να εξασφαλίσουν ένα μικρό έσοδο για να καλύψουν κάποιες ανάγκες ωστόσο είναι εξίσου σημαντικό να τους κάνουμε να αισθάνονται καλά με τον εαυτό τους. Αυτό προσπαθούμε να καταφέρουμε.
-Υπήρχαν περιπτώσεις που δεν κατάφεραν να “σωθούν” με τη βοήθεια της σχεδίας;
Από το 2013 είναι από τη πρώτη μέρα τρεις άνθρωποι. Γι αυτούς είναι δύσκολο λόγω ηλικίας να επανενταχθούν στην αγορά εργασίας. Η σχεδία είναι μια υποστηρικτική διαδικασία μέχρι οι άνθρωποι να καταφέρουν να ορθοποδήσουν και να κάνουν το επόμενο βήμα. Αυτοί οι άνθρωποι μόνο και μόνο που κάθε μέρα στέκονται όρθιοι αγωνίζονται, το παλεύουν και δεν εγκαταλείπουν είναι από μόνο του ένα σημαντικό κατόρθωμα . Υπάρχουν άλλοι “εκατό” που βρήκαν δουλεία μέσα από τη σχεδία και έφυγαν. Κι εμείς χαιρόμαστε πολύ γι αυτό. Τους θαυμάζω απεριόριστα και κάθε μέρα είναι γι αυτούς μια μικρή νίκη. Πρέπει να τους υποστηρίξουμε συλλογικά για να ξανά κερδίσουν το δρόμο και τις ζωές τους.
-Έχετε έρθει αντιμέτωπος με δυσκολίες;
Δυσκολίες πάρα πολλές αλλά βρίσκουμε λύσεις. Για παράδειγμα στην αρχή υπήρχε μια καχυποψία Τι είναι αυτοί οι τύποι ; Βλέπουν έναν άνθρωπο με το κόκκινο γιλέκο ακούει ο άλλος “ Μη κυβερνητική οργάνωση”. Τι είναι αυτοί; ΛΕΦΤΆ. Τι είναι; Μήπως είναι Ιεχωβάδες; Μήπως είναι του ΚΚΕ; Μήπως είναι μορμόνοι; Η άγνοια επομένως έχει δημιουργήσει προβλήματα. Επίσης πρόκειται για έναν πολύ μοναχικό αγώνα κάποιες φορές. Η σχεδία προχωρά με αξιοπρέπεια και την αγάπη του κόσμου. Με αυτά πορευόμαστε και αν όλοι πορεύονται με αυτά ο κόσμος θα γίνει πολύ πιο όμορφος.
-Ο κόσμος αγκαλιάζει αυτή τη προσπάθεια;
Η αλήθεια είναι πως η Σχεδία είναι ένα από τα μηνιαία περιοδικά με τις μεγαλύτερες πωλήσεις στην Ελλάδα. Αυτό είναι ένα δείγμα που δείχνει πως ο κόσμος αγκάλιασε το περιοδικό. Και τι αγκαλιάζει; Τον άνθρωπο με το κόκκινο γιλέκο και τη προσπάθεια άλλων. Με ρωτάν κάποιες φορές ποιο είναι το όραμά μου για τη σχεδία. Όραμά μου είναι να κλείσει η σχεδία, να μην έχει λόγο ύπαρξης.
