Αφορισμοί του μεγάλου συγγραφέα της Αισθηματικής Αγωγής
Τα καλύτερα στη ζωή περνάνε λέγοντας «είναι πολύ νωρίς», και μετά «είναι πολύ αργά».
Μια ψυχή μετριέται με το μέγεθος της επιθυμίας της.
Το να δίνεις στο κοινό πληροφορίες για τον εαυτό σου είναι μια μικροαστική εμμονή στην οποία πάντα αντιστεκόμουν.
Η ηλιθιότητα, ο εγωισμός και η καλή υγεία είναι τα τρία συστατικά της ευτυχίας.
Για να ζήσει κανείς ευτυχισμένος χρειάζεται καλή υγεία, εγωισμό και βλακεία· αν όμως λείπει η βλακεία, τα άλλα δύο μόνα τους πάνε στράφι.
Η μοιχεία, ανακάλυπτε η Έμμα, μπορούσε να είναι εξίσου βαρετή με τον γάμο.(από τη «Μαντάμ Μποβαρύ»)
Το ωραίο είναι ηθικό. Αυτό είναι όλο, τίποτε περισσότερο.
Οι πιο ένδοξες στιγμές της ζωής δεν είναι οι λεγόμενες μέρες επιτυχίας, αλλά, περισσότερο, οι μέρες εκείνες που, μετά από απόρριψη και απελπισία, αισθάνεσαι να μεγαλώνει μέσα σου η θέληση για ζωή και η υπόσχεση για μελλοντικά επιτεύγματα.
Ο πιο βαθύς τρόπος για να αισθανθούμε κάτι είναι να υποφέρουμε γι’ αυτό.
Βρίσκουμε καταφύγιο στη μετριότητα, από απελπισία για το ωραίο που ονειρευτήκαμε.
Ο άνθρωπος με το πνεύμα του και την τέχνη του δεν είναι παρά ένας δυστυχισμένος μίμος μιας άλλης ευγενέστερης πραγματικότητας.
Μην εμπιστεύεστε τους απογοητευμένους. Συνήθως είναι ανίκανοι.
Τα ωραία πράγματα δεν αντέχουν την περιγραφή.
Επιθυμώ την ομορφιά του απείρου και δεν βρίσκω παρά μόνο την αμφιβολία.
Τίποτε δεν είναι πιο ταπεινωτικό από το να βλέπεις ηλίθιους να πετυχαίνουν σε δραστηριότητες στις οποίες εμείς έχουμε αποτύχει.
Φυλαχτείτε από τη μελαγχολία, είναι αμάρτημα.
Από μια ηλικία και μετά, τα δυο μπράτσα μιας πολυθρόνας σε ελκύουν πολύ περισσότερο από τα δυο μπράτσα μιας γυναίκας.
Το καθετί μπορεί να γίνει ενδιαφέρον αν το κοιτάξεις για αρκετή ώρα.
Και τώρα, δεν μπορούσε να πιστέψει ότι η ανούσια ζωή που ζούσε ήταν η ευτυχία που είχε ονειρευτεί.(από τη «Μαντάμ Μποβαρύ»)
Η επιτυχία είναι αποτέλεσμα, αλλά δεν μπορεί να είναι σκοπός.
Όλο το όνειρο της δημοκρατίας είναι να ανυψώσει την εργατική τάξη στο επίπεδο ηλιθιότητας στο οποίο έχουν φτάσει οι μικροαστοί.
Διάβαζε πολύ αλλά όχι πολλά βιβλία.
Η λέξη δεν λείπει ποτέ όταν κατέχεις την ιδέα.
Ο κόσμος είναι το έργο ενός Θεού σε παραλήρημα.
Ο συγγραφέας στη δουλειά του πρέπει να είναι σαν τον Θεό στο σύμπαν: πανταχού παρών αλλά παντού αόρατος.
Κοιμάμαι σαν πέτρα, τρώω σαν δράκος και πίνω σαν σφουγγάρι.
Δεν πρέπει ποτέ να σκεφτόμαστε την ευτυχία, επειδή αυτό προσελκύει τον διάβολο, που είναι αυτός που επινόησε αυτήν την έννοια για να κάνει το ανθρώπινο γένος να λυσσομανάει..
Δεν κάνει κανείς τίποτε σπουδαίο χωρίς φανατισμό.
Το να γράφεις Ιστορία είναι σαν να πίνεις έναν ωκεανό και να κατουράς όσο ένα φλιτζάνι.
Η άγνοιά μας για την Ιστορία μας κάνει να μιλάμε άσχημα για τη δική μας εποχή.
Όσο πιο ωραία είναι η ιδέα, τόσο πιο εύηχη είναι η φράση.
Η Ποίηση είναι μια ακριβής επιστήμη, όπως η Γεωμετρία.
Κάθε σημείο στη ζωή είναι ισορροπημένο όταν δημιουργούμε μια αρμονία ανάμεσα στον εσωτερικό μας εαυτό και τον περιβάλλοντα κόσμο.
Να είσαι συνηθισμένος και τακτικός στη ζωή σου για να είσαι βίαιος και πρωτότυπος στη δουλειά σου.
Όσο περισσότερες λέξεις υπάρχουν στον τοίχο μιας γκαλερί δίπλα σε έναν πίνακα, τόσο χειρότερος ο πίνακας.
Ο ενθουσιασμός έχει μεγαλύτερη αξία από το γούστο.
Τα αδύναμα σημεία ενός βιβλίου πρέπει να είναι πιο καλογραμμένα από τα άλλα.
Στην επαρχία, το παράθυρο αντικαθιστά το θέατρο και τους περιπάτους.
Ο Γκιστάβ Φλομπέρ (12 Δεκεμβρίου 1821-8 Μαΐου 1880) ήταν Γάλλος μυθιστοριογράφος που με το έργο του εγκαινίασε μια νέα εποχή στη γαλλική πεζογραφία και ειδικότερα στο μυθιστόρημα. Είναι γνωστός ιδιαίτερα για την πρώτη του δημοσιευμένη νουβέλα, Μαντάμ Μποβαρύ (1857) και για τη σχολαστική του αφοσίωση στην τέχνη και στο στυλ του. Η δημοσίευση της Μαντάμ Μποβαρύ προκάλεσε σκάνδαλο και υπήρξε αιτία ποινικής δίωξης του συγγραφέα και του εκδότη. Αναγνωρίστηκε όμως τελικά σαν μια αριστουργηματική και ακριβέστατη εξεικόνιση των ηθών και της ζωής. Περίφημο είναι και το «μυθιστόρημα μαθητείας» του Φλομπέρ L’ Éducation sentimentale (Η αισθηματική αγωγή), ένα από τα πιο καθοριστικά έργα του 19ου αιώνα.
Φωτό: Édouard Manet, Olympia, 1863
