Σαράντα χρόνια χωρίς την Κάλλας. Πόσο έχει λείψει από τον κόσμο της όπερας αυτή η προσωπικότητα;
Πολλές σοπράνο ακολούθησαν στα ίχνη της, άνοιξε δρόμους ερμηνείας, στυλ, τρόπου ζωής.. Σπουδαίοι λυρικοί καλλιτέχνες υπήρξαν πολλοί και πριν και μετά από αυτήν. Μόνο αυτή όμως έγινε μύθος. Ίσως γιατί η ζωή της ήταν αρκετά ασυνήθιση… σαν παραμύθι: το ασχημόπαπο που έγινε ωραίος κύκνος, που ενέπνευσε σκηνοθέτες, μαέστρους, τραγουδιστές, σαν το αδιαφιλονίκητο αστέρι του οπερατικού στερεώματος, αλλά και του διεθνούς τζετ σετ για μια 15ετία. Που ξεσήκωσε θύελλες θαυμασμού αλλά και έριδας, που ερωτεύτηκε, προδόθηκε, πέθανε αναπάντεχα και πρόωρα.
Όλα αυτά συνθέτουν τον μύθο ΚΑΛΛΑΣ
Εξακολουθούμε να «πενθούμε» τον χαμό αυτού του μύθου αλλά και να «εορτάζουμε» ταυτόχρονα, γιατί η μοίρα μας αξίωσε να υπάρξει αυτή η προσωπικότητα που έδωσε τόση χαρά σε αμέτρητους ανθρώπους στον πλανήτη.
Όλοι εμείς οι λυρικοί τραγουδιστές συμμετέχουμε σε αυτή την ανάμνηση – υπενθύμιση του μύθου και του δράματος.
«Εγώ όμως, φέτος , τον Σεπτέμβριο-Οκτώβριο 2017, έχω και μια προσωπική επέτειο. Την επόμενη της ημέρας του θανάτου της (16/9/1977), πριν από 40 χρόνια, έφυγα για την Τουλούζη στη Γαλλία, όπου απέσπασα το βραβείο στον εκεί διεθνή διαγωνισμό λυρικού τραγουδιού. Ήταν η πρώτη φορά που στάθηκα σε σκηνή όπερας, όχι σαν μια 18χρονη μαθήτρια που ήμουν ως τότε, αλλά σαν επίδοξη λυρική τραγουδίστρια. Σαράντα χρόνια αργότερα, μετά από πολλές ακόμη διακρίσεις, μετά το ντεμπούτο μου στην ΕΛΣ (1981), στην Ιταλία (1983), στην Σκάλα του Μιλάνου (1986), μετά από πάμπολλες παράγωγες όπερας στην Ελλάδα αλλά και στα μεγαλύτερα θέατρα εκτός Ελλάδος, η δική μου μοίρα με αξίωσε να είμαι σε θέση να στέκομαι πάνω στην σκηνή και να δίνω αυτό που μπορώ σε όσους θέλουν να ακούσουν.», αναφέρει η Tζένη Δριβάλα.
Με την Ε.Λ.Θ.Ε. (Εταιρεία Λυρικού Θεάτρου Ελλάδος) και το θέατρο «ΚΝΩΣΣΟΣ», στα πλαίσια του ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΟΠΕΡΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, αποφασίσαμε να κάνουμε το δικό μας αφιέρωμα στην Μαρία. Την δική μας Μαρία, που μεγάλωσε και ξεκίνησε τη καριέρα της στην Αθήνα. Τότε που ζούσε σε ένα σπίτι στην οδό Πατησίων. Είναι το «ευχαριστώ» μας σε αυτήν την λαμπρή μορφή που μας ενέπνευσε και εξακολουθεί να μας εμπνέει στον χώρο της τέχνης.
Επιλέξαμε τα ιστορικό θέατρο ΚΝΩΣΣΟΣ της οδού Πατησίων, θέλοντας να υπογραμμίσουμε ότι η Μαρία μεγάλωσε και ζούσε σε αυτήν την γειτονιά..
Επέλεξα την ΤΡΑΒΙΑΤΑ (22&24/9), γιατί είναι ο ρόλος που με συνόδευσε περισσότερο από κάθε άλλον , από το ντεμπούτο μου σε αυτόν στην ΕΛΣ (1982) στην ιστορική σκηνοθεσία του Μιχάλη Κακογιάννη, και με έφερε και στις 4 ηπείρους ερμηνεύοντάς τον.
Η σκηνοθεσία αυτή τη φορά είναι δική μου.
Ευχαριστώ από καρδιάς για την σύμπραξη τους, τους πρωταγωνιστές της ΕΛΣ αλλά και διεθνούς φήμης καλλιτέχνες Αντώνη Κορωναίο (τενόρο) και Τάση Χριστογιαννόπουλο (βαρύτονο).
Ευχαριστώ και όλους τους συμμετέχοντες λυρικούς καλλιτέχνες – Ειρήνη Κώνστα, Κατερίνα Μανιού, Μαρία Κιόρογλου, Ελένη Λεβέντη, Γιάννη Κάβουρα, Αλέξανδρο Γάβαρη, Γαβριήλ Αντωνέλλο.Την μουσική διεύθυνση έχει ο Δημήτρης Καραμανώλης, ο οποίος παίζει και πιάνο στην παράσταση. Συμμετέχει ο σπουδαίος Έλληνας βιολονίστας Γιάννης Γεωργιάδης.
Το σκηνικό και τα κουστούμια είναι της Αριάδνης Παπαδάκη. Την παραγωγή τοποθετήσαμε χρονικά στις αρχές του 20ου αιώνα, με κοστούμια εμπνευσμένα από σχέδια του σπουδαίου γάλλου σχεδιαστή Πωλ Πουαρέ (1897-1944).
Το 2ο μέρος του αφιερώματος είναι η παράσταση «Κάλλας: Η Τέχνη μου-Η Ζωή μου» (1/10).
Μέσα από ένα συνδυασμό κειμένων που είναι επιστολές της Μαρίας στη αδελφή της Τζάκυ, ( όπου περιγράφει τα σημαντικότερα γεγονότα της ζωής της και τα συναισθήματά της) και οπερατικών σκηνών από τους μεγάλους της ρόλους, παρουσιάζεται το δράμα της σύγκρουσης της ντίβας με την ανθρώπινη πλευρά της.
Συμμετέχουν:
Ερμίνα Γεράρδη (ηθοποιός) – «Τζάκυ Καλογεροπούλου»
Ειρήνη Κώνστα (σοπράνο) – «Κάλλας»
Τζένη Δριβάλα (σοπράνο) – «Μαρία»
Σταμάτης Μπερής (τενόρος) – «Τζουζέππε ντι Στέφανο & Αριστοτέλης Ωνάσσης»
Γαβριήλ Αντωνέλλος (μπάσσος) – «Τζοβάνννι-Μπαττίστα Μενεγκίνι»
Στο πιάνο ο Δημήτρης Κραμανώλης
