Κείμενο: Δημήτρης Βεργίνης
Είμαστε οι αδυναμίες μας. Είμαστε όντα που ορίζονται από τα λαχανιάσματα τους, από τον ιδρώτα και τον πυρετό τους. Είμαστε τα λυγίσματα των γονάτων μας και η αύξηση των παλμών της καρδιάς μας. Είμαστε οι από πριν χαμένοι αγώνες μας, οι σκισμένες φανέλες κι οι πληγωμένες φτέρνες μας.
Είμαστε οι υποκειμενικότητές μας. Όντα που ασκούμε κριτική, που επιλέγουμε, που φανατιζόμαστε, που σχολιάζουμε, που γράφουμε, που έχουμε τις ιδεολογίες μας, που αγαπάμε τους ανθρώπους μας, που έχουμε ανθρώπους. Είμαστε τα υποκείμενα που θα γδύσουν κάθε αντικειμενικότητα πριν αυτή εμφανιστεί στο προσκήνιο.
Η Ρίτα, μού είναι όλα τα παραπάνω. Πήγα να τη δω και ήξερα ότι στην πρώτη λέξη της θα χαμογελούσα, στο πρώτο ρεφρέν θα ανατρίχιαζα, στην «Ελένη» θα βούρκωνα. Ήξερα ότι θα σκεφτόμουν την ανιψιά μου στο «θα μεγαλώνω» και θα κοιτούσα τα αστέρια και τον Θάνο στο «καραντί». Ήξερα, ότι στο χιούμορ της θα γέλαγα δυνατά και στο πολιτικό της σχόλιο θα έσφιγγα τη γροθιά. Κι όλα αυτά έγιναν.
Κι έγιναν ακόμη μερικά. Όπως το αριστούργημα του καθιστού «σιγά μην κλάψω». Όπως η προσπάθεια να μας πείσει μέσα απ’ τους στίχους του κυρίου Μάνου, ότι «δεν είναι αυτή για τον κόσμο που αγαπάμε, δεν είναι άλλη για τον κόσμο που μισούμε». Κι όμως Ρίτα είσαι και δεν είσαι. Όπως ότι με μια πνοή της άναβε κι έσβηνε τα φώτα της σκηνής σε έναν «Άμλετ» δίχως πιάνο. Όπως όλο σχεδόν το θέατρο μαζί που αναρωτήθηκε σαν τότε και σαν τώρα «ποιος τη ζωή μας κυνηγά;»
@Photo Σπύρος Παπουτσόπουλος
Αυτό που δεν είχα ξαναδεί και δεν ήμουν προετοιμασμένος για κάτι τόσο άρτια όμορφο ήταν η Μαντολινάτα του Ορφέα Λευκάδας. Την Τετάρτη το βράδυ ήταν η πρώτη επαφή μου μαζί της κι ήταν αυτό που απλά λέμε «μου ανοίχτηκε ένας καινούριος κόσμος». 34 μουσικοί στη σκηνή, από μικρά παιδιά ως δάσκαλοι και φτασμένοι μουσικοί, όλοι τόσο αρμονικά δεμένοι μεταξύ τους! Έκλεινα τα μάτια φορές-φορές κι απομόνωνα τη μουσική τους. Και μπρος μου εμφανίζονταν μόνο όμορφες εικόνες, ηχοχάδια. Κι αυτό είναι η νίκη της τέχνης απέναντι στο γρέντζο κάθε μετριότητας που μας έχει πνίξει. Όταν όλα χάνονται, αυτή να δηλώνει παρούσα. Παρούσα εύ-μορφη.
Ωραίο βράδυ ήταν αυτό της Τετάρτης στο νησί μας, σελιδοδείκτης του καλοκαιριού μας. Ο Ορφέας Λευκάδας με τη Μαντολινάτα του κι ο Κώστας Τσίντζας στην καλλιτεχνική διεύθυνση φρόντισαν να το ζήσουμε. Κι η Ρίτα φυσικά…
@photo Σπύρος Παπουτσόπουλος
*Μεγάλο ευχαριστώ στον Σπύρο Παπουτσόπουλο για τις φωτογραφίες της παράστασης.
