Κείμενο: Δημήτρης Βεργίνης
Είναι τόποι στον πλανήτη που συντηρούν τις μνήμες από την όμορφη ηλικία του. Είναι ακόμη λίγοι τέτοιοι που σαν στίξη στο δέρμα του, υπενθυμίζουν καιρούς που η ομορφιά ήταν παντού τριγύρω κι όχι εξαίρεση, όχι παράθυρο ουρανού ανάμεσα σε πολυκατοικίες.
Στα Κολυβάτα βρεθήκαμε να μένουμε σχεδόν τυχαία μια μέρα του Νοέμβρη κι αφού κι εμείς περάσαμε το μαρτύριο κάθε νεοφερμένου στο νησί που ψάχνει σπίτι για όλο το χρόνο, πόσο μάλλον αν έχει και κατοικίδια. Προστεθήκαμε στους τρεις μόνιμους κατοίκους, στους εφτά αν υπολογίσω και τα δυο ζευγάρια Άγγλων που μένουν τον μισό χρόνο περίπου στο χωριό. Ζήσαμε εκεί έξι μήνες που γέμισαν το σώμα και το μυαλό μας με οξυγόνο, ηρεμία και αγνή, ανόθευτη ομορφιά.
Δεν ζεις καθεμέρα σε έναν τόπο που η βροχή φτιάχνει ομίχλες νουάρ ταινιών, που τα μονοπάτια του θυμίζουν περιγραφές της Μέσης Γης του Τόλκιν, που οι αγελάδες περνάν κυρίες κάθε βράδυ έξω απ’ την πόρτα σου, που αλεπούδες και λαγοί είναι τα καθημερινά συναπαντήματά σου, που μικρά αγριογούρουνα παίζουν στο σκοτάδι σχεδόν δίπλα σου, που πουλιά και ερπετά εξοικειώνονται τόσο με την ματιά σου που σύντομα περνάν περίπου απαρατήρητα.
Τα Κολυβάτα, χτισμένα μια (βαθιά πεντακάθαρη) ανάσα από το δρυοδάσος των Σκάρων είναι ο παράδεισος των περιπατητών και τελευταία και όσων ασχολούνται με το mountain bike. Από το χωριό ξεκινάν μονοπάτια για την εκκλησία του Αγίου Νικόλα, για το -προς αναστήλωση- μοναστήρι του Άη-Γιώργη, για το δρυοδάσος, για την παλιά βρύση και τον Αλέξανδρο (το διπλανό χωριό) και δεκάδες άλλα, που όποιο κι αν επιλέξεις να περπατήσεις θα σε ανταμείψει με εικόνες-μικρούς πίνακες ζωγραφικής.
Οι βόλτες μου με τα σκυλιά σε αυτά δεν ήταν άλλο από ένα πανηγύρι όλων των αισθήσεων. Το μάζεμα των ξύλων το χειμώνα από το δάσος, η αναζήτηση βοτάνων από την τόσο πλούσια φύση την άνοιξη (κράταιγος, χαμομήλι, ρίγανη, τσουκνίδα σε αφθονία) είναι εμπειρίες που σε κάνουν να ξαναορίσεις τα σημαντικά της ζωής σου.
Το καλοκαίρι στο χωριό υπάρχουν μερικά ενοικιαζόμενα δωμάτια για όσους επιλέγουν ένα καταπράσινο νησί, όπως είναι η Λευκάδα, όχι μόνο για τις παραλίες του και τη θορυβώδη ζωή στα τουριστικά του μέρη, αλλά και για την επιστροφή σε ρυθμούς που ο σύγχρονος κόσμος έχει προ πολλού ξεχάσει. Επίσης, λειτουργεί η ταβέρνα της κυρά-Μαρίας με την πιο όμορφη μικρή αυλή του νησιού και φαγητό σπιτικό. Η πρόσβαση στο χωριό είναι δύσκολη από τον κακό δρόμο (που ο χειμώνας και τα φορτηγά τον έκαναν χειρότερο) από Νικιάνα. Προτιμότερη και ελάχιστα πιο μακριά η διαδρομή από την πόλη μέσω των Σφακιωτών.
Τα Κολυβάτα είναι ένα μικρό διαμάντι στο νησί μας που καλό είναι, επίσημοι και μη του τόπου, να το προσέξουμε και να το φροντίσουμε μήπως και γλιτώσει από την χωρίς τέλος επέλαση της τουριστικής ανοικοδόμησης. Είναι η μνήμη ενός παρελθόντος που κάθε μέρα σβήνει. Ας είναι ετούτη να την κρατήσουμε έντονη λίγο ακόμη.
